Ik heb in de google vertaalmachine proberen te vinden wat de woorden betekenen, maar werd daar niet wijzer van. Sinds een paar dagen bekijk ik deze serie onder het fietsen met veel belangstelling. Ik vind het een mooie serie met prachtig camerawerk, acteerwerk en een invoelbare problematiek.

Voor mij geeft het goed de tegenstelling weer tussen geïnstutionaliseerde tradities en moderniteit. De inhibities die mensen vertonen. Hoe deze, na het lange tijd niet durven uitspreken van gevoelens en gedachten, kunnen uitmonden in een emotionele uitbarsting. Aan de ene kant de traditionele moslimgemeenschap, waarin bepaalde gevoelens en uitingen daarvan, die niet stroken met het geloof, worden afgekeurd en daarom verdrongen. Aan de andere kant een ‘moderne’ psychiater, die beroepshalve haar vooroordelen tegenover de gevoelens van iemand met een hoofddoek moet verbergen. Zij komt er plotseling achter dat zij helemaal niet gelukkig is, de hele dag zittend in die kamer en luisterend naar de verhalen van haar patiënten, waarop zij van zichzelf op een bepaalde manier moet reageren (als een robot). Met haar wanhopige pogingen om jong te blijven via yoga en meditatie en het steeds eenzaam thuiskomen.

Er gebeurt nog veel meer en een en ander is heel overtuigend en invoelbaar gespeeld. Het mooie van deze serie is voor mij dat mensen in een dialoog werkelijk naar elkaar luisteren. Dat zie je veel minder in ‘westerse’ series, waarin mensen veelal direct en reflectief op elkaar reageren. De muziek die in deze serie voorkomt vind ik mooi en sommige uitspraken die gedaan worden vind ik prachtig en beeldend en ze blijven me bij. Zoals iemand die zegt in de ochtend met enige tegenzin wakker te zijn geworden uit een droom. Hij had graag ‘in de droomwereld willen blijven hangen, zoals wasgoed, wapperend aan de waslijn’.

Ook de kinderen in de serie vind ik speciaal. Ze zijn niet druk, maar rustig en opmerkzaam. Observerend. Het doet me denken aan de kinderen die ik zag in de tijd dat ik in Ebbotabad in Pakistan woonde. Die kinderen konden uren rustig spelen met bijna niks of gewoon kijken naar wat hun moeder aan het doen was, als deze aan het werk was.

Zelf was ik ook zo een kind, zwijgzaam en observerend. Vandaar dat ik nog veel weet uit mijn heel vroege jeugd. Ik ben pas later veel gaan praten, omdat mijn moeder dat wilde.

Het zou zo mooi zijn als we de spiritualiteit van het oosten en de tolerantie en vrijheid van meningsuiting in het westen konden verenigen. Zover zijn we nog niet, maar het zou kunnen als we werkelijk voor elkaar zouden openstaan in onze multiculturele samenleving.