Vroeger hing er een schilderij van twee gentianen op een rots in het huis van onze oma. De gentianen waren geschilderd in een prachtige kleur blauw. Mijn broer hield heel veel van de kleur blauw.

Op een keer was mijn oude oma ziek en dachten wij dat ze mogelijk zou kunnen sterven. Mijn broer en ik waren toen nog jong en thuis wonend. Oma lag op haar rug met haar handen gevouwen op haar borst. Ze was klaar om te sterven en leek al in de houding te zijn gaan liggen.

In de kamer waar zij lag, hing het schilderij van de gentianen. Mijn broer zei voorzichtigjes dat hij het een heel mooi schilderij vond. Ik weet niet of iemand hem hoorde. Wat wij zeiden werd zo vaak ter zijde geschoven en leek op die manier ‘in rook op te gaan’. Maar ik had hem wel gehoord. Ik hield zielsveel van mijn broer en hoopte dat hij ooit het schilderij zou krijgen.

Maar oma stierf niet. Ze was wel ziek, maar niet zo ziek. Ze werd weer beter. Zij zei altijd dat zij zonder pijn wilde overlijden en dat het liefst in haar slaap. Die wens is vervuld. Zij is jaren later, op hoge leeftijd (meer dan 90 jaar oud) in haar slaap gestorven. Het schilderij heeft vanaf dat moment gehangen in het huis van mijn moeder.

Mijn broer is op 47-jarige leeftijd overleden, veel eerder dan mijn moeder. Het schilderij dat hij zo mooi vond is nooit in zijn bezit gekomen. En na mijn moeders dood is het schilderij verdwenen, zoals zoveel van haar erfgoed is verdwenen.

Het schilderij bestaat nog wel in mijn herinnering. En ik wil het proberen na te schilderen, op mijn manier. Als eerbetoon aan mijn lieve broer, die maar zo kort heeft mogen leven.

Ik heb het origineel niet tot mijn beschikking. Wel heb ik wat foto’s van blauwe gentianen vanuit verschillende hoeken van internet geupload en bij elkaar gezet in een collage. Kijken of ik naar de hand van dat voorbeeld een schilderij kan maken, waar mijn broer blij mee zou zijn geweest.