Het is helaas alweer voorbij, het gezellige bezoek van de jongste dochter van Ahmad en haar vriend. Het verliep heel relaxed en zelfs het keukentje bleek niet te klein om met ons vieren te eten. Verder hadden we geluk met het weer. Vooral de eerste dag scheen de zon uitbundig en die dag konden we zelfs om 21.30 uur ’s avonds op het terras zitten eten. We hebben veel gepraat. Ahmad heeft Zoraida de fijne kneepjes geleerd van hoe zij haar educatieve weblog (dat zij bijhoudt voor haar leerlingen en hun ouders) kan opfleuren met video’s e.d.
De eerste dag hebben we wat rondgewandeld in ons mooie dorp. De tweede dag zijn vader en dochter en schoonzoon de berg op gegaan. Ik bedankte natuurlijk om mee te gaan. Alleen al de gedachte aan de puntige stenen daar geeft mij nog steeds de creeps. Ik vond het ook wel even lekker om een momentje voor mezelf te hebben. Ze hadden geluk en ontmoetten, net als wij vorig jaar, steenbokken op hun wandeling. En uiteraard de ‘processionaria del pino’, de rupsen die in processie paden plegen over te steken in de maanden februari en maart, op weg naar dennenbomen, waaraan zij zich vol kunnen eten.
Na het middagmaal bezochten we ook Arroyo de la Miel, waar wij graag vertoeven, bij nog lekker weer.
Vanmorgen moesten zij helaas weer naar huis. Ze wonen in El Viso, een dorp in de omgeving van Sevilla, waar Zoraida alweer werk heeft gekregen als onderwijzeres. Ze gaan thuis eerst uitrusten om vannacht te gaan naar een flamengo-voorstelling van El Cabrero, een beroemde flamencozanger hier. Hij gaat optreden in een dorp, geheten Marinalera. Daar heeft men een heel apart bestuur onder een zeer progressieve burgemeester. Hij is de leider van de landarbeiders, die allen samenwerken in coöperaties. Een uniek initiatief in Andalusië, dat gelukkig al navolging heeft in andere gemeenten.
Toen de jonkies vertrokken waren vanmorgen, bleef ik achter met een wat triest gevoel. Ten eerste ben ik al heel slecht in afscheid en en tweede besef ik dat zulke momenten met elkaar als wij gehad hebben zeldzaam zijn. Het leven is jachtig en vol verplichtingen, met name voor jonge mensen, voor Ahmads kinderen even goed als voor de mijne…..