De laatste tijd schrijf ik minder in dit weblog. Ik zag mijn weblog voorheen als een soort ‘lief dagboek’. In gedachten schreef ik mijn stukjes voor een kleine vaste kern van lezers, gek genoeg bijna allemaal mensen die ik vroeger heb gekend via school, studie, reizen of werk. Het was alsof ik met vrienden praatte. Ik was vrij open in alles wat ik over mijzelf en mijn omgeving vertelde.
Maar de laatste tijd ben ik een beetje anders naar de wereld gaan kijken. Ik weet dat er naast mijn vertrouwde clubje lezers (van wie ik overigens niet eens weet hoe trouw of ontrouw ze mijn verhaaltjes bijhouden) ook vreemdelingen zijn, die per ongeluk in een stukje van mij terecht komen als ze een bepaalde zoekterm invoeren in Google of iets dergelijks. Mensen die ik helemaal niet ken en die toch precies vernemen hoe ik voel, denk en naar de wereld kijk. Is het wel zo verstandig om je zielenroerselen te delen met wildvreemden, vraag ik me dan af. Wat heb ik eraan en wat hebben die mensen daaraan?
En dan moet ik weer terugdenken aan mijn vrij stille broer, die zijn zwijgzaamheid verklaarde met: ‘Ik zeg maar niets, dan heb ik ook niets te verantwoorden’. Misschien wel een heel verstandige houding. Zeker is dat hij daardoor veel minder klappen hoefde te incasseren dan ik, die het hart op de tong droeg.
Soms zoek ik zomaar mensen op in Google, die ik kan van vroeger of nu. Dan verbaast het me dat sommigen erin slagen volkomen onvindbaar te zijn op internet. Ze beschermen dus duidelijk hun privé. Dat vind ik heel bewonderenswaardig. Het is mij in ieder geval niet gelukt. Alles wat je ‘laat vallen’ op internet, ook je reacties op bijvoorbeeld publicaties van anderen, je afbeeldingen en noem maar op. Er is van alles over de meeste mensen te vinden. Dus dat mensen wat dat betreft buiten schot blijven, die zie je maar weinig.
Ik zal ermee moeten leven dat dingen van mij op het internet blijven hangen. Ook wat ik geschreven heb in dit weblog blijft te vinden op internet, zolang ik de provider blijf betalen voor mijn domein. Ik laat dat zo, omdat ik niets heb geschreven of laten zien waar ik niet achter sta, al moet je sommige dingen ook relatief zien en in de tijd plaatsen waarin ze geschreven zijn. De mens verandert voortdurend en leert elke dag bij.
Maar ik heb de laatste tijd minder behoefte over mijn persoonlijk leven te vertellen. Ik schilder veel liever. Heb in de afgelopen 4 maanden dat ik hier was vijf schilderijen gemaakt. Als ik in dit tempo blijf produceren, dan zal ik toch in de toekomst moeten gaan zoeken naar een afzetgebied. Want ik vind het niet leuk om mijn schilderijen in een hoek te laten verstoffen. Voor mijn part deel ik ze gratis uit.
Shabnamblog
Hi Shabnam, wijze broer en inderdaad als je niets zegt heb je niets te verantwoorden maar als je veel doet en zegt hoef je jezelf ook niet te verantwoorden, zelfs niet voor het gerecht! En ik spreek uit ervaring, geloof mij maar?. Weinig schrijven in je blog betekend meer appen???????
Ik kijk er naar uit?.
Schilderijen weg geven? Gewoon op een hobby markt gaan staan of op Marktplaats zetten, echt het lukt je. Al heb je het geld van het canvas en de verf er maar uit, kan je toch mooi door gaan met schilderen. Wij pensionada’s moeten wel op de kleintjes letten ?. Google je mij wel eens? App het maar want ik wil heel graag onzichtbaar blijven dus hoop niet te vinden te zijn op het internet, hoor het wel oke?
Ha Annie, dus ook jij behoort tot de mensen niet te vinden willen zijn op internet. Ik heb er nooit moeite mee gehad, omdat alles wat ik zeg of verder de lucht in laat vliegen met een goede bedoeling gebeurt en ik in feite geen geheimen heb. Maar nu ik om me heen een steeds grotere onderlinge strijd en grimmigheid bespeur tussen mensen en zelfs binnen mijn familie, kijk ik wat minder argeloos naar de wereld en heb ik meer schroom om mezelf bloot te geven. Ik wil me daar eigenlijk overheen zetten en grotere ‘schijt’ hebben. Kijk naar bekende Nederlanders en de vrachten rommel die zij over zich uitgestort krijgen in de media. Zij staan in de schijnwerpers tegen wil en dank. Bij mij valt het mee. De enkeling die dit weblog leest heeft altijd de keus de site weg te klikken. Gaat hij of zij toch door met lezen, dan is er bovendien de kans om te reageren via dit weblog of via de link naar mijn email-adres. Ik ga dus door zolang ik het leuk vind en als ik geen zin meer heb is het weblog zo uit de lucht.
Wij blijven appen, hoor. En je weet dat je ook welkom bent bij mij.