@Jeanne. Nee. Zeker bedoelde ik het niet zo. Ik weet dat jij ondanks het feit dat je twijfelt aan het godsbestaan je best doet goed te leven. Daarom ben ik ook al zo lang virtueel bevriend met jou 🙂 Ik vind jou een ‘goede ziel’.
Zoals ik schreef in mijn stukje ‘religie enzo’: En laat ik nou helemaal niet zien dat de mensen die zichzelf gelovig noemen en lid zijn van een kerk of moskee beter zijn dan de mensen die beweren dat zij niet zeker weten of er een God is of die zelfs menen dat er helemaal geen god bestaat! Absoluut niet! Ik ken zoveel zichzelf atheïst noemende mensen die ontzettend goed zijn voor hun omgeving en die vol liefde zijn en oprecht en goed in hun gedrag naar anderen. Zij doen dat niet omdat zij menen daarmee een ticket te verdienen naar de hemel, want zij geloven niet in de hemel. Zij doen het uit liefde of gewoon omdat ze goedaardig zijn.
En is het allerlaatste stuk ‘begin van sura al Imran’ concludeer ik: De definities van goed en kwaad zijn behoorlijk multicultureel. Als we nu de kledingvoorschriften en alle uiterlijk franje weglaten, dan kunnen we zeggen dat we dus allemaal hetzelfde willen, maar dat iedereen dit alleen hult in zijn eigen jasje.
Als je dan nog bedenkt dat Allah zelf al zegt in de Qur’an dat sommige stukken letterlijk genomen moeten worden en andere overdrachtelijk, dan concludeer ik dat je het verhaal van hemel en hel niet letterlijk moet zien. Ik vul dat voor mezelf dan in met: dat Allah met degenen die zijn bestaan ontkennen diegenen bedoelt die de stem van hun innerlijk geweten negeren en het slechte verkiezen te doen in plaats van het goede. Dat kunnen mensen zijn met en zonder religie. Het gaat dus allemaal om het gedrag en niet om het uiterlijk en de rituelen. Die rituelen heeft Allah niet nodig, maar zijn alleen bedoeld voor onszelf. Om ons te helpen richting te geven aan ons leven. Sommigen kunnen het stellen zonder deze rituelen en komen door andere inspiratiebronnen tot goed gedrag.
Er is een mooi soefiverhaal dat deze opvatting ondersteunt. Ik ben gek op dit soort verhalen en vertelde ook veel van deze story’s aan mijn kinderen, toen deze nog klein waren. Dat deed ik liever dan hen te belasten met het leren van het alfabet in het Arabisch.
Het verhaal gaat als volgt: er was ooit een moslim die voor zijn omgeving gold als een heel devoot man. Hij bad 5 keer per dag en droeg kuise kleding en wist bijna de hele Qur’an uit zijn hoofd. Elke dag kwam hij op weg naar de moskee een dronkaard tegen, die nooit bad en niets deed aan religie.
Tot zijn verrassing vernam hij dat deze man na een vroegtijdige dood in de hemel terecht was gekomen. (Vraag me nu niet hoe dat kan. 😉 In soefiverhalen kan alles.) Hij vroeg aan een heilige hoe dit had kunnen gebeuren en deze antwoordde het volgende. De man, die vaak dronken was en zich weinig gelegen liet liggen aan religie had ooit op een moment dat hij heel dorstig was na een lange wandeling in de woestijn met zijn hond eindelijk een waterbron gevonden. In plaats van eerst zelf te drinken, had hij een kommetje gemaakt van zijn beide handen en eerst zijn hond laten drinken. Daarna dronk hij pas zelf. Omdat Allah dit een nobele en mooie daad vond waren al zijn zonden hem vergeven en kreeg hij een plekje in de hemel.
Allah kijkt niet naar uiterlijkheden, maar in het hart. Daarvan ben ik overtuigd.