Vanaf donderdag heeft hij hevige buikpijn. En met buikpijn bedoel ik kronkelen van pijn en dan overgeven. Vrijdag ging hij naar zijn huisarts, een vermoeide vrouw die naar mijn idee toe is aan haar pensioen. Zonder hem lichamelijk te onderzoeken, constateerde ze ‘dat het een virus was’. Ze schreef tabletjes voor, die hij 3 keer per dag moest innemen.
De tabletjes vielen erg verkeerd. Hij bleef ovegeven tot het tabletje eruit was. Daarna kreeg hij het verschrikkelijk koud en ging hij veel slapen.  Had pijn in zijn spieren. Ik hoopte dat het alsnog een griepje was, maar gisteren zei hij dat hij toch naar de dokterspost wilde gaan. Hij dacht aan galstenen.
Bij de dokterspost constateerde de dienstdoende dokter dat het hepathitis moest zijn. Zijn ogen zien geel en ook zijn huid. Enhet bleek uit een urinemonster.
We moesten naar de urgencia van het ziekenhuis in Malaga. Ik reed hem erheen, want hij kon nauwelijks op zijn benen staan en was duizelig. In het ziekenhuis heerste een enorme activiteit. Het gebouw is een stuk simpeler dan de ziekenhuizen in Nederland, die ten onder gaan aan hun steeds luxere uitstraling. Maar aan kennis en apparaten ontbreekt het hier niet. In vrij snel tempo werd mijn lieve zieke man onderworpen aan diverse onderzoeken. Een anamnese, gevolgd door een echo op de laptop en daarna kwam een efficiente dame bloed afnemen. Vervolgens een röntgenfoto en tot slot opnieuw een echo, maar dit keer in een speciaal daarvoor bestemde ruimte.
Naar aanleiding van die laatste echo werd Ahmad verteld dat hij inderdaad galstenen had en dat hij moest wachten op de dokter, die hem een medicijn zou geven. Opgelucht zaten we te wachten. Nu wisten we tenminste wat er aan de hand was. Inmiddels waren we al 6 uren in het ziekenhuis en het was al donker buiten.
Eindelijk kwam de dokter aangelopen. Hij zei dat er naast galstenen ook een bultje was te zien op de lever. En dat moet onderzocht worden. En daarom moest hij blijven!
Dat was even schrikken, maar aan de andere kant ook een geruststelling, omdat hij hier in goede handen is. Een verpleegster kwam hem even later melden dat er nog geen bed vrij was en dat hij voorlopig in de ‘observación’ geplaatst zou worden. Tegen mij zei ze dat ik niet mee kon daarheen en dus moest oprotten. Ik moest mijn telefoonnummer achterlaten bij de ‘admisión’ en dan zou men mij op dat nummer melden wanneer ik kon komen met zijn spullen.
Daarna kwam er een andere zuster met een rolstoel, waarin Ahmad moest plaatsnemen. ‘Ik moet weg en waar is de admisión?’ vroeg ik. ‘Je hoeft niet weg. Kom maar mee’, zei ze. Ik mocht even kijken hoe Ahmad werd opgevangen op de observatie afdeling. Dat bleken allemaal ‘luie’ stoelen te zijn, opgesteld tegen de wand. Arme uitgeputte en koortsige Ahmad kreeg wel een maaltijd zonder zout. Hij had na twee dagen niets eten echter nog steeds geen honger. Wilde wel iets fris als een toetje. Ik wist gelukkig een joghurtje te scoren voor hem. Daarna moest ik echt weg.
Voor ik in de auto stapte belde Ahmad dat hij gelukkig al een bed had en welk kamernummer het was.
Zonder de weg terug heel goed te weten reed ik in het pikdonker naar huis. Gelukkig kwam ik goed aan. Bij thuiskomst merkte ik dat ik mijn huissleutel kwijt was. Wat nu? Toen herinnerde ik me dat we ooit een reservesleutel hebben gelegd op een geheime plek. ???? voor het geval dat……
Vanmorgen, toen ik wilde vertrekken, zag ik mijn huissleutel op de achterbank liggen. Hij was uit mijn jasje gevallen. Dat zag ik gisteren niet in de donkere garage.
En vandaag zit ik de hele dag naast mijn lief zijn bed,  zoals hij ook met veel geduld naast mijn bed heeft gezeten. Het stormt en regent hier. Straks even een droog moment zoeken om terug te keren naar ons nu heel eenzame optrekje.