Maar het was geen corona. De symptomen waren anders. Geen last van de luchtwegen, maar buikpijn en een hoofd vol watten. Het heeft twee dagen geduurd. Ik kon geen warm eten verdragen, maar alleen thee en toast met marmelade. Ik schrik nu altijd van elke buikpijn. Ik ben dan bang dat de darmen weer in de knoop zijn geraakt en verkleefd. Die hel hoop ik niet meer te hoeven doorstaan.

Maar het brengt me terug bij wat echt belangrijk is. Als je ziek bent en geen energie hebt, ziet het leven er ineens heel anders uit. Ik moet dan denken aan mensen die chronisch moeten leven met een ziekte. Het verandert mijn kijk op het leven enorm. Kom dan tot de conclusie dat niets belangrijk is, behalve overgave, rust en liefde.

Over rust gesproken. De gedwongen rust vanwege de lockdown loopt hier stap voor stap ten einde. We zitten nu in fase twee. Dat betekent nog meer opening van winkels en nog meer vrijheid om zomaar erop uit te gaan. Je mag nu ook op het strand zitten, als je dat zou willen. Ahmad is vanmorgen naar Malaga gegaan om glas te kopen en andere benodigdheden voor zijn glas in lood werkzaamheden. We zijn blij dat die winkel sinds deze week weer open is. Vanaf volgende week mogen we ook van de ene provincie naar de andere reizen. Dat betekent dat Ahmad eindelijk zijn kinderen kan gaan zien, nog voor we naar Nederland vliegen.

En ik ga gewoon mijn gangetje. Heb nog steeds hetzelfde dagritme. Een ochtendwandeling, 10 km fietsen met Netflix, schilderen, koffie, schilderen, middageten, spelletje rummikub, lezen, chillen op alle manieren. Het gaat me niet vervelen. Ik hoor niet bij de mensen die niet kunnen wachten om op een terras te gaan zitten. Herken niets in de opgetogen berichten van mensen daarover in de media. Snap wel dat mensen blij zijn weer aan het werk te kunnen in branches die hebben stil gelegen.