De laatste tijd heb ik minder behoefte me te uiten in dit weblog. Ik schilder liever dan dat ik schrijf. Wat kan ik schrijven, dat interessant zou kunnen zijn voor een lezer? Over mijn leven? Hoe interessant is dat? Ieder heeft toch zijn eigen leefwereld? Wat zou een ander met de mijne moeten? Maar toch is dat het hele idee achter schrijven. Een schrijver vertrouwt iets toe aan het papier of aan de ether, opdat het gelezen wordt. Misschien herkent een ander iets in wat hij leest en voelt deze zich daardoor minder alleen of onbegrepen. Misschien haalt iemand nuttige informatie uit het geschrevene of is het onderhoudend om te lezen. Aan geen van deze criteria denk ik te kunnen voldoen. Moet ik vertellen over mijn belevenissen? Puur oninteressant! Moet ik een mening geven over een onderwerp? Alsjeblieft niet! In de media worden al door genoeg mensen meningen geventileerd.

Er blijft weinig over. Ik houd het daarom vandaag bij het hier delen van een mooi schilderij dat geschilderd is door Juan Lucena als eerbetoon aan de duizenden overledenen ten gevolge van het coronavirus. Een vriend stuurde mij de link naar dit schilderij. Ik vind het prachtig en het zegt mij meer dan 1000 woorden.