Ik heb gemerkt dat ik heel graag alleen ben. Dat wist ik al lang, omdat ik mijn hele leven de behoefte heb gehad me regelmatig terug te trekken van contacten met anderen. Ik dacht eigenlijk dat het voor mij heel moeilijk zou zijn om mijn leven 24/7 met iemand te delen. Maar ik heb gemerkt dat dit met Ahmad geen enkel probleem is. Wij zijn dan wel samen, maar doen gelukkig niet alles samen. Ook al wonen we in één huis, ik heb me door hem nooit gehinderd gevoeld om helemaal mezelf te zijn en mijn eigen ding te doen en mijn eigen gedachten te behouden (NB Dat is in eerdere relaties weleens mis gegaan). Maar nu hij er dus een tijd niet is, merk ik dat ik het alleen wonen ook heel erg kan waarderen.
Ik weet daarbij wel dat ik moet oppassen geen kluizenaarsbestaan te gaan leiden. Ik moet er op zijn minst elke dag op uit, mijn kans om anderen te ontmoeten. Zodat het alleen zijn en het zijn met anderen in evenwicht blijft. En daarvoor hoef ik niet speciaal alleen vrienden (wat zijn dat?), kennissen en familie op te zoeken. Voor mij is de hele wereld een familie, denk ik wel eens. En mensen schijnen dat bij mij ook te voelen. Ik hoef maar in de tram of bus te gaan zitten of te wachten bij een bushokje, of mensen beginnen spontaan een praatje met me. Of ik krijg een glimlach.
Zo had ik gisteren op weg en terug naar de stad voor een paar inkopen verschillende gesprekken met mensen van diverse afkomst. En het gekke is dat ik we niet alleen over het weer praten, maar dat sommigen met mij heel vertrouwelijke info over hun leven delen. Misschien omdat zij aanvoelen dat ik hun verhalen oprecht interessant vind. En zo krijg ik veel te horen en heb ik een aangenaam gevoel gehad van het even verbonden te zijn met een ander. Dat zijn voor mij mooie ervaringen.
En daarna ben ik blij dat ik weer thuis ben om over één en ander na te denken en mijn eigen gangetje te gaan. Lekker alleen met mezelf…
Shabnamblog
????????
Wat is een vriend/vriendin? Ik vraag mij dat nooit af; al is het alleen maar omdat het te ingewikkeld is.
Weet wel dat sommige vriendschappen zeer snel afgelopen kunnen zijn, en andere een levenlang kunnen duren.
Iets tussen glimlach en erotiek, tussen dans en muziek, tussen duister en ochtengloren, tussen bloem en bij misschien.
Theo, mooi gezegd. Mijn moeder zei altijd ‘ships that pass in the night’. Ik ben zo vaak van plek veranderd dat echte vriendschappen moeilijk vol te houden waren. Maar bij sommige mensen voel ik herkenning en en sommigen geven energie en inspiratie. Soms ontroeren mensen mij. Soms voel ik een overweldigende liefde voor een medemens (dat kan zelfs voor een ‘verweg-figuur op tv’ zijn. We hebben allemaal een hartje en ik heb ontdekt dat de verschillen tussen mensen in diverse culturen en op diverse plekken in de wereld niet zo groot zijn als wij geneigd zijn te denken. Als je door alle buitenkant-verschijnselen als cultuur, gewoonten en geloof heen kijkt zie je dat we heel veel overeenkomen. We zijn echt één familie.