Gisteren ging ik voor de laptop zitten met aan mezelf de opdracht een nieuw stukje te schrijven. Zou het waar zijn wat columnisten beweren: dat je gewoon moet gaan zitten voor de pc en dat een stukje dan vanzelf tevoorschijn komt?
Het lukte. Mij viel het woord ‘vriendschap’ in en daarover schreef ik. Na afloop was ik tevreden over het resultaat en ik drukte op ‘publiceren’. Daarop kreeg ik de mededeling op mijn scherm dat ik geen toestemming had om wijzigingen aan te brengen in dit artikel (of zoiets). Ik drukte op ‘o.k’. en hoopte terug te keren naar het door mij geschreven stukje. Maar het was totaal verdwenen! Stond ook niet meer bij de ‘concepten’. Grrr. Van zoiets word ik enorm pissig. Met mensen heb ik vrij veel geduld, maar als een apparaat niet doet wat ik wil, kan ik enorm kwaad worden. Bij verlies van een word-document zijn er vaak wel trucs te bedenken om het weer terug te vinden, maar verlies je een geschreven stukje in je weblog, dan is er geen mogelijkheid om het te vinden. Je kunt niet kijken in de prullenbak van je weblog helaas.
Ik had ook geen zin om hetzelfde stuk opnieuw te gaan schrijven. Ten eerste vind ik het heel saai om twee keer hetzelfde te doen en ten tweede kan ik niet twee keer hetzelfde schrijven. Ik had mijn ei al uitgepoept en dan voel ik geen aandrang om hetzelfde ei weer terug te stoppen en opnieuw eruit te persen (weer een poepverhaal, Theo).
Dus al mijn bespiegelingen over vriendschap zijn verloren gegaan. Misschien duiken ze een andere keer wel weer op in een nieuwe versie.
En nu zit ik dus weer voor mijn super-laptop. En dit is wat er vandaag uit mijn met 10 vingers typende vingertjes tevoorschijn komt. Niet veel soeps, maar vandaag moeten jullie het ermee doen. Morgen is er weer een dag.