Dat we allemaal een keer dood gaan weet iedereen. Of er daarna nog een leven al zijn wordt door sommigen gepropageerd als een zekerheid. Dat zijn met name de mensen die geloven in een hiernamaals en ook de mensen die geloven in reïncarnatie.
Ik heb de dood geaccepteerd en zie deze als een realiteit die steeds dichterbij komt. Wij verdwijnen allemaal een keer van deze wereld en maken plaats voor nieuw leven.
Zoals trouwe lezers van dit blog weten ben ik gelovig. Ik geloof in een Schepper en ik geloof dat er profeten zijn geweest die ons hebben herinnerd aan het goed en kwaad en ons geadviseerd hebben om overeenkomstig de kosmische wetten van onze Schepper te leven. In alle overleveringen wordt ook gerefereerd aan straf en beloning in dit leven en in het leven hierna.
Ik ben ervan overtuigd dat het verstandig en raadzaam is om zo goed mogelijk te leven. En goed wil voor mij zeggen: leven zonder een ander of jezelf (mens of dier of plant) te schaden of pijn te doen. Ik weet dat je gelukkig wordt van het doen van het goede (en wat dat moet zijn op elk keuzemoment van je leven is voor iedereen anders). Het doen van het verkeerde maakt ongelukkig. Maar of er ook een leven hierna is waarin met ons ‘afgerekend’ wordt, dat is voor mij een onzekerheid. Ik ben hier niet bezig mijn best te doen in de hoop op een goed leven in het hiernamaals. Ik weet niet eens zeker of dat er wel is, hoewel duidelijk in de Koran staat dat dit wel zo is, evenals in andere heilige boeken. In de koran staat dat het voor Allah niet moeilijk is mensen weer tot leven te wekken na de dood evenals het niet moeilijk is voor Allah om mensen te scheppen. Hij hoeft slechts te zeggen ‘wees’ en het ‘is’. (Koen faja koen). Maar in de koran wordt ook gezegd dat sommige passages letterlijk moeten worden gelezen en andere overdrachtelijk. Ik kan alleen maar weten wat ik hier in deze wereld zelf ervaar. En dat is de directe pijn in mijn hart die ik voel, wanneer ik iets verkeerds doe en het fijne en rustige gevoel wanneer ik goed doe. Verder wil ik niet denken. Ik ben geen kruidenier, die punten verzamelt voor mijn leven na de dood.
Ik laat het aan Allah over om te bepalen wat er met ons mensen gebeurt als wij eenmaal gestorven zijn. Zou dit anders zijn dan wat er gebeurt met dieren die sterven? Hebben wij zo een speciale positie? Of geldt het voor alle schepselen en is er ergens een plek met veel ruimte waarin alle overleden wezens van alle tijden een plek hebben? De kosmos is groot. Zou dit kunnen? En zien wij dan ook de andere overledenen die wij hebben gekend in ons leven terug? Hoe gaan we die vinden in de enorme menigte? Of hebben we dan allemaal een ander bewustzijn dat los staat van tijd en ruimte? Ik weet het echt niet en wil er ook niet over speculeren. Mijn kleine hersenpan kan dit alles niet bevatten, net zoals ik de liefde en nabijheid van Allah niet kan bevatten en zeker niet aan een ander kan uitleggen. Het is een onzichtbare wereld die alleen het hart kan ervaren door gebeurtenissen in het leven die schijnbaar toevallig zijn. Maar voor mij bestaat toeval niet, omdat ik geloof dat alles met elkaar samenhangt in een betekenisvol verband.