Normaal gesproken ben ik niet iemand die data goed onthoudt. Ik herinner me gebeurtenissen in mijn leven, maar daar zit meestal geen exacte datum aan vast. Maar de datum waarop in mijn heup brak op de berg, waar wij vanaf ons terras op uitkijken, staat scherp in mijn geheugen gegrift.
Ik ben de opeenvolging van gebeurtenissen daarna ook niet vergeten. En alle interacties met verplegend en ander personeel daarna. Ik heb me hulpeloos gevoeld gedurende lange tijd en zag in die tijd ook wie wat en waar was in mijn leven. Dat was traumatisch. Maar zoals Cohen zong: ‘There is a crack, a crack in everything, that’s how the light gets in’, zo zei Rumi het volgende:
Ik werd vier dagen later geopereerd en bleef nog 11 dagen in het ziekenhuis in Malaga. Daar had ik alleen mijn telefoon als troost. Ik keek filmpjes op YouTube van Rumi , die me tot tranen roerende troost brachten. En mijn liefde voor Ahmad werd groter en groter…
En nu tel ik de zegeningen die dit nare ongeluk mij hebben gebracht. Ik sport elke ochtend en dat doet mij goed. En ik ben dankbaarder dan ooit voor elke nieuwe dag dat ik weer kan lopen zonder pijn. En al het andere goeds dat ik mag meemaken.