Ik heb helaas niet veel van zijn gezelschap mogen genieten tijdens mijn leven en hij kreeg niet de kans om mij op te voeden, omdat hij uit mijn leven vertrok toen ik 3 jaar oud was. Toen ik 43 jaar was zag ik hem terug, nadat ikzelf met hem opnieuw contact had gezocht. In de jaren die volgden zag ik hem ongeveer twee keer paar jaar. De eerste keer kwam hij naar mijn huis met zijn toenmalige vriendin. Hij ontmoette toen ook mijn vier kinderen, die toen nog klein waren. Daarna sprak hij een keer met mij af in een restaurant. Hij wilde mij toen zijn versie van het verhaal uitleggen omtrent de reden van de scheiding van mijn moeder. In de jaren daarop zocht ik hem steeds op in zijn flat in Heerlen. Ik vertelde hem ook mijn levensverhaal. Hij stelde er geen prijs op dat ik één of meer van mijn kinderen meenam bij mijn bezoeken. Wel kwam ik een tijdlang met mijn tweede man, een enorme prater die veel van de aandacht voor zichzelf opeiste. Ik ging ook vaak alleen met de trein of met mijn auto. Ik voelde me destijds in de regel warm onthaald door zowel mijn vader als zijn vriendin.
Later kwam daar verandering in. Zijn vriendin kreeg steeds meer gezondheidsklachten en beiden werden een dagje ouder. Mijn vader werd steeds stiller tijdens mijn bezoeken. Ik maakte de bezoeken niet te lang, ondanks de lange reis die ik ervoor moest maken, om mijn vader niet te veel te vermoeien. De laatste jaren kreeg ik steeds meer bij mijn vertrek na een bezoek het gevoel dat ik mijn vader niet of nauwelijks had gesproken. Zijn vriendin was vooral aan het woord en het ging in de regel hoofdzakelijk over haar en haar ziektes. Af en toe kreeg ik de indruk dat ze mijn vader maar lastig en saai vond en dat zij hem niet respecteerde. Dat deed me verdriet.
Ik zag dat mijn vader, die een eind van ons af zat terwijl zij tegen mij en mijn man aan het praten was, niet echt geïnteresseerd luisterde. Mogelijk verstond hij ook niet alles wat gezegd werd of had hij haar verhalen al te vaak moeten aanhoren. Eenmaal viel hij zelfs in slaap terwijl zij met ons aan het praten was. Ik vond dat zo sneu dat ik stilletjes vertrok en zei: ‘maak hem maar niet wakker voor een afscheid’.
Als ik belde kreeg ik nooit mijn vader aan de lijn maar alleen zijn vriendin. Via haar moest ik dan horen hoe het met mijn vader was. Volgens haar zou hij aan het dementeren zijn. Uit respect en meegevoel hoorde ik haar aan. Achteraf heb ik spijt dat ik niet wat flinker was en haar gewoon zei dat ik mijn vader wilde spreken. In de regel hing ik op na een lang gesprek met haar zonder een woord met mijn vader gewisseld te hebben.
De enkele keren dat zij niet bij hem was als ik belde en ik dus mijn vader zelf sprak, viel me op hoe jong zijn stem nog klonk en hoe helder hij was. In mijn ogen was mijn vader verre ven dement, zoals ook werd geconstateerd door zijn huisarts (zoals ik achteraf heb gehoord).
Hij was wel vergeetachtiger geworden naarmate hij ouder werd. Zo wist hij bijvoorbeeld niet meer dat ik kinderen had. En dat hij dat niet wist, dat wist ik weer niet.
Tot zijn buurvrouw in zijn leven kwam. Zij was de laatste jaren van zijn leven actief betrokken bij hem. Het begon ermee dat zij zijn huis schoonmaakte en zijn vriendin naar het ziekenhuis bracht, wanneer zij daar afspraken had.
De buurvrouw heeft in de laatste maanden van zijn leven heel erg haar best gedaan om de relatie van mijn vader met mij nieuw leven in te blazen. Zij belde me vaak om me op de hoogte te stellen van het wel en wee van mijn vader en bleef dat ook doen tot zijn dood. Van het begin dat ik haar ken tot nu toe is zij bijzonder open en eerlijk in haar doen en laten en dat van de mensen om haar heen. Ook vroeg zij belangstellend naar mij en zij was verbaasd te horen dat ik kinderen had. Daar was kennelijk nooit over gesproken noch door mijn vader noch door zijn vriendin. Kennelijk had de buurvrouw mij opgezocht op internet en gezien dat ik ook weleens filmpjes heb geplaatst op You Tube. Op één van de avonden dat mijn vader bij haar kwam eten, altijd klokslag zes uur zoals hij dat wenste, liet zij mijn vader een filmpje zien van mij en mijn kinderen. Mijn vader was helemaal ontroerd en begon te huilen toen hij dat filmpje zag. Hij wist helemaal niet dat ik kinderen had en ook niet dat deze modern eruit zagen. Hij dacht dat ik in een djellaba met een hoofddoek rondliep thuis.

en naar dit filmpje keek hij:
https://youtu.be/_uSwUKcb6ZM

In de tijd erna was het contact met mijn vader anders dan ooit tevoren. Hij belde me een keer, iets wat hij maar een paar keer eerder in mijn leven heeft gedaan (dat was eerst om me te vertellen dat mijn stiefvader was overleden, wat ik niet wist! En later om me te waarschuwen voor het accepteren van de ‘erfenis’ van mijn stiefvader. ‘Hij heeft je willen ruïneren’ waarschuwde mijn vader me toen en dat bleek waar te zijn. Dus op heel cruciale momenten in mijn leven was mijn vader er voor me en dat zal ik nooit vergeten en daarom weet ik dat hij van me hield en bezorgd was).
Mijn vader was een zorgzame man. Hij kreeg niet de kans om voor zijn kinderen te zorgen. Alles wat hij wilde in het leven was een maatje, iemand om van te houden. Daarin is hij vaak teleurgesteld.
Tegen mij heeft hij nog gezegd op de één na laatste keer dat ik hem zag in het verpleeghuis. ‘Ik heb inderdaad ooit gezegd dat ik niets meer met je te maken wilde hebben, omdat je moslim was. Dat is waar. Maar ik heb dat nooit echt gemeend, hoor.’ Toen ik hem die woorden hoorde zeggen smolt mijn hart. Het verklaart voor mij zoveel. Bijvoorbeeld hoe het kon zijn dat mijn vader soms rare dingen zei als: ‘ik geloof niet in een bloedband’. Maar in zijn omhelzing en in heel zijn non-verbale gedrag voelde ik zoveel liefde. Ik geloof in deze liefde en geen sikkepit van de stoere woorden die hij bezigde om de bloedband af te zweren. In het allerlaatste deel van zijn leven weet ik dat hij die band met  mij wel gevoeld heeft. Ik heb hem nog kunnen zeggen dat ik van hem houd zag ook dat hij dat hoorde en dat hij me aankeek en dat maakt me heel gelukkig. Hij lijkt in grote vrede te zijn gestorven.