Soms heb ik het idee dat men in Spanje geen afscheid wil nemen van de bureaucratie die al jaren hoogtij viert. Voor elk akkefietje een kantoortje of loket.
Ahmad, die net als ik het liefst alles via internet regelt, komt hier niet aan zijn trekken. Een digiD-code waarmee je op meerdere sites in kan inloggen kent men hier niet. Elke handeling bij de diverse instanties heeft zijn eigen inlogmethode en het wordt je niet gemakkelijk gemaakt om daaraan te komen. Vandaag is Ahmad om 9 uur in de ochtend vertrokken naar Malaga. Hij heeft daar twee afspraken op verschillende tijdstippen. De ene afspraak is voor het declareren van rekeningen voor medische kosten in Nederland. Hij wacht nu al een paar jaar op teruggave van een paar rekeningen voor diverse bezoeken aan de huisarts, verspreid over de tijd. Hij moet telkens met nieuwe bewijzen komen en krijgt aangetekende brieven met formulieren die hij moet invullen voor rekeningen van om en nabij de 30 euro. De kosten van het administratieve verkeer overtreffen de kosten van de rekeningen zelf al lang. Tot op heden heeft hij nog geen cent vergoed gekregen. Zijn Europese verzekeringskaart moet hij om de twee jaar verlengen en ook daarvoor moet hij zich telkens presenteren bij een loket.
De andere afspraak is voor het aanvragen van een inlogmethode, zodat hij deze handelingen thuis achter de pc kan verrichten. Tussen de afspraken (bij hetzelfde kantoor) zit een uur. Het is nu bijna 13 uur. Ik voorzie dat Ahmad straks thuis komt met de stoom uit zijn oren van de irritatie.
Intussen heb ik op het balkon mijn paneel bewerkt met een coating. Moet 48 uur drogen. Daarna alvast gekookt. We willen nog iets ruilen in Torremolinos voor het eten. Voordat de drukte en de wegafzettingen in het kader van de Semana Santa aanbreken. Ik vrees dat dit niet meer gaat lukken. Ah, daar issie!