Terwijl we genieten van wat rust na en dag van veel wandelen door Sevilla besluit ik om verder te schrijven over mijn belevenissen.
Gelukkig konden we een dag na aankomst onze kamer zonder ramen verwisselen voor een kamer met twee openslaande deuren. Er is soms wat geluid van stemmen, maar dat vinden we juist wel gezellig. Beter dan die catacombe van de eerste nacht.
We gingen natuurlijk direct de eerste dag naar de familie van Ahmad. Zijn lievelingszus Ramona woont in San Juan de Aznalfarache, een “krachtwijk prachtwijk” in Sevilla. Haar man Miguel heeft daar al bijna 50 jaar een bar. Maar niet een bar waar je lekker kan zitten of “lounchen”. Nee, het is een bar waar mannen en vrouwen staand aan een hoge tafel of gewoon op straat hun bier drinken met “caracoles” (slakken), als het seizoen daar is (in de lente) of andere tapas (kleine gerechtjes). Momenteel gaan de zaken niet meer als vroeger, want de werkloosheid en de daarbij behorende armoede is ontzagwekkend geworden en in Andalusië nog een stuk hoger dan in de rest van Spanje.
Lopend langs de inmiddels voor mij bekende route van het metrostation naar de bar zie ik grote groepen mannen op straat hangen, waaronder veel jonge mannen. Het is een deprimerend gezicht. Dit is ook één van de weinige buurten waarin je enkele allochtonen kan aantreffen. Die zie je hier doorgaans niet veel, domweg omdat er niets te halen valt in Andalusië voor mensen uit het buitenland die werk zoeken.
We worden innig omhelst bij aankomst. Ramona vraagt of we niet magerder zijn geworden. Ik denk van niet, maar voel me wel een reus tussen deze kleine mensen. Terwijl ik toch in Nederland niet doorga voor groot met mijn 1.63 cm steek ik hier met kop en schouders uit boven de mensen van mijn generatie. Dit in tegenstelling tot de jongeren hier die vaak net zo lang zijn als de jongeren in Nederland. Als ik later vraag aan Ahmad waar dit verschil in lengte tussen de verschillende generaties hier toch vandaan komt, legt hij uit dat de mensen in Andalusië vaak zijn opgegroeid met net te weinig voedsel (na de oorlog), waardoor zij klein gebleven zijn.
Ze vragen direct wat we willen eten en ik zeg snel dat we graag groenten wilen en geen vlees of vis hoeven. Ik weet dat ze ook niet veel te besteden hebben. We gaan met zijn drietjes naar de winkel en kopen daar alle groenten voor het bereiden van een “pisto” (een gerecht van gemengde groenten, bestaande uit ui, aardappel, aubergine, courgette, snijbonen en wat je er maar bij wil doen). Met elk een plastic zakje in de hand lopen we de winkel weer uit en dan gaan we naar het huis van Ramona dat op loopafstand van de bar is.
We kletsen en eten. Intussen lopen haar twee zoons en dochter met kinderen in en uit en praten ook en maken grappen. Ik moet me flink inspannen om hun snelle Andalusische taalgebruik te volgen. Ik wil niks missen! Ramona heeft een heel goed geheugen en vertelt verhalen uit hun kindertijd. Over hun oma die alles kon maken met haar handen en hoe hun moeder altijd hun bed verwarmde voor ze gingen slapen en hun kleren verwarmde als ze natgeregend thuiskwamen van het olijven plukken. Intussen zitten we aan een tafel met een kleed tot op de grond. Onder de tafel is een electrische kachel, die onze voeten verwarmt. Wij zitten met onze voeten bij die kachel en het lange tafelkleed op ons schoot. Wat gezellig! Dit is een oud gebruik in Andalusië. Alleen vroeger was het een kolenkachel. Eroverheen zat een rooster en normaal gesproken werd boven die kachel ook kleding gedroogd, door er nog een rooster bovenop te zetten van een een soort kippengaas waarop dan die kleren lagen. Er werd wat lavendel op de kolen gegooid, zodat de kleding bovendien lekker ging ruiken.
Ramona vertelt dat Ahmad als kind altijd zelf heel mooi speelgoed kon maken. Een paard en wagen met echte wielen van ijzerdraad. De onderdelen sprokkkelde hij her en der bij elkaar. Telkens als een hooibundel, die samengebonden was met ijzerdraad werd losgemaakt voor het vee wist hij wat ijzerdraad te bemachtigen voor zijn speelgoed. Het bovenste deel van maisplanten gebruikte hij voor de assen van de wagen en de teugels.
Als we weggaan is het geen afscheid voor lange tijd. Want twee dagen later zal de bruiloft zijn van Marie José, de dochter van Ramona. De bruiloft begint niet in de ochtend, zoals in Nederland. Nee, het hele spektakel zal beginnen om 18.00 uur. Dat kan nooit vroeg afgelopen zijn. Dus we bereiden ons voor op een lange nacht van feesten met de hele familie!