Ik ben aan het trainen in de fysiopraktijk, waar ik dagelijks mag binnenlopen om gebruik te maken van de fitnessapparaten. Ik heb vandaag veel energie. Heb binnen 9 minuten 5 km gefietst op de hometrainer. Ben nu bezig een kilometer te lopen op de lopende band. Mijn fysiotherapeute komt even naast me staan om met me te babbelen tussen twee patiënten door.
‘In welk ziekenhuis loop jij ook weer?’ vraagt ze mij. ‘In het Leijenburg, hoezo?’ vraag ik. ‘Wou je ook even langs gaan?’ ‘Nee,’ lacht zij. ‘Maar we hebben regelmatig overleg met chirurgen over de voortgang van patiënten en ik wil de volgende vergadering graag jouw geval bespreken.’
Dan vertelt ze me over een andere patiënt van haar, die net als ik ook een gamma nail had en maar pijn bleef houden. Nu hebben ze haar opnieuw geopereerd en voorzien van een kunstheup en zij is daar enorm blij mee. Ze was heel opgelucht en kon direct beter lopen.
Mijn fysiotherapeut denkt dat dit mogelijk ook een oplossing zou kunnen zijn voor mij, aangezien mijn been sowieso al te veel naar binnen gedraaid is aangezet. ‘Ik zie je zo hard trainen en als ik dan zie hoe je wegloopt, dan denk ik ach,’ vervolgt zij. ‘Ja, maar ik ben ineens achteruit gegaan omdat ik bepaalde oefeningen te intensief heb gedaan,’ probeer ik het te vergoelijken. ‘Ik heb nog wel hoop op herstel.’ Ze kijkt me twijfelend aan.
Als ik even later mijn jas aantrek en met mijn pijnlijke lies naar huis loop met stok, twijfel ik ook. Ik ga mijn uiterste best doen om met deze gammanail in mijn donder goed te leren lopen, maar als dit niet gelukt is in juli, wanneer ik terugga voor controle bij de chirurg, dan overweeg ik toch te gaan voor die kunstheup.