Mensen roepen blij verrast dat ik al aardig gerevalideerd ben, als ze mij zien lopen met stok of zonder stok, waarbij ik nog wel enigszins waggel. De fysio, de chirurg, familieleden…..allemaal reageren ze positief. Het is waar. Het gaat een stuk beter dan zes weken geleden, maar alleen ik kan voelen dat ik er nog lang niet ben. Pijn herinnert me er regelmatig aan dat ik met schroeven in elkaar geknutseld ben en dat mijn rechterbeen nog altijd wat meer naar binnen gedraaid is. Ik train me het schompes.
De chirurg constateerde geen beenlengteverschil meer, maar herinnerde me er wel aan dat in sommige gevallen een tweede operatie nodig is om de schroeven te verwijderen. Bij een enkele geluksvogel hoeft dat niet, omdat het lichaam zich bij hun aanpast aan de schroeven. Ik hoop natuurlijk dat ik tot die laatste groep zal behoren.
Te meer daar ik waarschijnlijk ook nog geholpen moet worden aan de hallux valgus in mijn linkervoet (die nog niet geopereerd is). Ik heb de laatste maand last gekregen van deze voet, waarschijnlijk door de voet meer dan normaal te belasten. Dus die operatie zit er ook nog aan te komen. Maar dan moet natuurlijk eerst die heup genezen zijn (daar staat een half jaar tot een jaar voor).
Ik moet 13 februari naar de orthopedist voor die voet. Ik moest daarvoor een formulier invullen. Een vraag was of ik eerder was geopereerd en waaraan. Ik had niet genoeg ruimte op het formulier om alle operaties in mijn leven in te vullen. Daarom vulde ik een kleine selectie in.
Ik voel me de laatste tijd moedeloos. Alsof ik alleen maar operaties onderga en daarvan moet herstellen. En mijn lieve echtgenoot tot last zijn. Ik vind dat moeilijk. Zou me liever terugtrekken in een hoek als ik pijn heb of ergens last van heb.
Een andere reden van mijn verdriet om de vergankelijkheid van alles…..