Gisteren was het de kortste dag van het jaar. Met daarin besloten de belofte dat we nu weer toegaan naar steeds meer licht, En het was tevens de dag dat ik mijn eerste fysiotherapiesessie kreeg.
Wat sceptisch over wat komen zou, zat ik in de wachtkamer te luisteren naar het luide gegiechel van een moeder en dochter die, al kletsend in een voor mij onbegrijpelijke en in mijn oren lelijk klinkende taal, enorm plezier leken te hebben bij het bekijken van fotootjes in een smartphone. Ik probeerde rustig te blijven en lelijke gedachten te weren.
Vijf minuten na de afgesproken tijd werd mijn naam afgeroepen en opgelucht verliet ik de wachtkamer.
De fysiotherapeut vond ik direct sympathiek. Ze deed me denken aan een lieve vriendin van mij. Uiteraard begon ze met een intake. Ik rekende er al op dat deze intake alles zou zijn wat ik deze eerste sessie zou krijgen, omdat ik dat eerder meemaakte in een andere fysiotherapiepraktijk. Maar niets was minder waar. Na de intake volgde een grondig onderzoek. En terwijl zij mijn huidige belastbaarheid onderzocht gaf ze mij direct nuttige oefeningen te doen, die ik natuurlijk ook thuis kan herhalen zoveel als ik wil. In totaal trok ze meer dan een uur voor me uit. Ze keek ook hoe ik liep met stok en constateerde dat ik bij het lopen mijn onderbeen naar buiten neig te draaien. Maar dat bleek ik ook te kunnen laten als ik daar mijn best voor doe en daar ga ik nu dus ook op letten.
Zij constateerde helemaal niet dat mijn ene been langer zou zijn dan het andere en zij ried me gelukkig af te beginnen met ongelijke zolen, iets wat ik zelf ook al had besloten.
Ik heb nu meer hoop gekregen op herstel. Het is waar dat het geopereerde been wat naar binnen gedraaid is, maar met wilskracht en training zal ik dat kunnen compenseren.
Al met al zie ik alles nu wel wat rooskleuriger. Ik schrijf alle oefeningen op die ik gekregen heb en nog ga krijgen en ik doe ze trouw. Het zal echter nog wel tijd kosten voor ik echt hersteld ben……