Vroeg op vandaag. De wekker gaat om 3.50. Douchen. Laatste artikelen inpakken. Koffie zetten. Een kwartier voor tijd zoon roepen. Hij hoort het niet. Een klein scheutje water op zijn hoofd. Ja, hij is wakker. Boos “je hebt mijn haar nat gemaakt!” Even later beneden weer lief “mam, ik ga je missen”. Daarna in zijn 6 cilinder. Ik hoor mezelf praten “Adil, we hebben geen haast, hoor. Rij maar rustig. Overal loeren boetes” Ik weet dat ik een roepende in de woestijn ben, maar toch zeg ik het maar. Zoals ik zoveel zo vaak gezegd heb tegen mijn kinderen in de hoop dat er toch iets beklijft.
Hij zal straks niet weer gaan slapen om dan te laat op het werk te komen. Nee, zijn vriendin komt zo. Hij is niet verliefd, antwoordt hij op mijn vraag, maar hij begint wel steeds meer om haar te geven. Dat is belangrijker, vind ik. Een dikke kus bij het afscheid.
In het vliegtuig mis ik hem al een beetje en ook mijn andere kinderen. Dat moet gewoon even zakken is mijn ervaring.
We hebben vertraging en worden door de “captan” in twee talen bedankt voor ons begrip, dat niemand duidelijk betoond heeft.
We dromen een beetje weg en terwijl ik me afvraag waar de uitwerpselen die mensen in de vliegtuigwc deponeren naartoe gaan, val ik heel even in slaap.
Vlak voor Madrid vraagt mijn buurvrouw of zij het laatste stuk in het gangpad mag zitten. Vanwege de vertraging heeft zij maar 10 minuten om over te stappen. Natuurlijk mag dat. Het laatste half uur geniet ik met mijn hoofd tegen het raam van de zon. Beneden lijkt het land een kale vlakte met hier en daar wat groen, als een slecht geschoren……eh… groen schaap. Het kale gedeelte oogt als een patchwork van verschillende vlakken met in elkaar overlopende kleuren in de tinten rood, geel, groen. Zeker verschillende bodemsoorten, mijmer ik, Best mooi voor een schilderij. Hier en daar zie ik geometrische plattegronden,die lijken op modellen van graancirkels. Later vertelt Ahmad mij dat dit wel opgravingen kunnen zijn geweest van oude bouwwerken. De aarde heeft herfstkleuren en oogt niet naar lente. Van hoog in de lucht lijkt het platte klei of rots, maar eenmaal beneden zie ik dat het landschap bestaat uit verwilderde grassprieten en kleine dor ogende bosjes in de kleuren en tinten die ik vanboven ook zag. Hoe mysterieus is de optische illusie.
En nu zit ik hier op het vliegveld van Madrid. Wil graag inloggen, want de internetverslaving trekt een beetje aan me. Inloggen kost 1 euro per 10 minuten en 2 euro per half uur. Laat maar. We moeten 8 uur wachten op onze aansluiting naar Sevilla. Dan maar even wat heen en weer wandelen…..
Om een uur of 22.00 bereiken we ons hotel. Zure taxichauffeur en zure baliemedewerker. We hebben een piepkleine kamer zonder ramen. Heerlijke bedden, maar waarom nooit één tweepersoons! Voor de slaper heeft het ook voordelen, merk ik. Wat een lekker bed en wat een heerlijke slaap.