Laatst lag er weer zo een envelop in mijn deurmat. Mijn dochter raapte hem op. ‘Je moet weer, mam.’ Zij dacht dat het ging om het periodieke onderzoek naar borstkanker, dat vrouwen desgewenst kunnen ondergaan. Maar het was wat anders. Het bleek de uitslag te zijn van een onderzoek naar eventuele symptomen van darmkanker dat ook periodiek bij mensen wordt afgenomen die daaraan willen deelnemen. Ik had de test een week of twee ervoor gedaan. Je moet dan met een staafje wat ontlasting wegnemen uit een zojuist verrichte grote boodschap. De test lag al een paar dagen in de weg op mijn gangkastje, compleet met een uitgebreide instructie en verpakt in veel plastic. Hij nam daar veel plaats in beslag en ik wilde hem zo snel mogelijk weghebben uit mijn huis. Ik ging dus naar de WC met het staafje in aanslag, maar het lukte me niet om te poepen. Daarom besloot ik het staafje in te brengen in mijn poepgaatje en op die manier wat ontlasting te verzamelen. Ik wilde het ding zo snel mogelijk mijn huis uit hebben. Zo gezegd zo gedaan. De envelop was snel gepost. Daarna vergat ik de test.
Tot deze brief ineens op mijn deurmat lag…..Er was bloed gevonden in mijn ontlasting en daarom werd ik opgeroepen voor verder onderzoek. Een onderzoek waarbij ik al bij het lezen ervan de creeps kreeg. Men zou met een vingerdikke slang mijn anus binnengaan en dan met een camera mijn hele binnenkant verkennen. Eventuele poliepen en kankergezwellen zouden dan direct ook worden weggenomen. Er zat wel een risico aan het onderzoek. Ik zou kunnen blijven zitten met een darmperforatie en dat zou betekenen dat ontlasting in de bloedbaan terechtkwam en dan was een onmiddellijke operatie noodzakelijk. O Lord, no!!!!!
Het onderzoek zou vandaag plaatsvinden in de Amalia Kliniek in een een mij onbekende laan. Waarom niet gewoon in een ziekenhuis, dacht ik direct wantrouwig. Zouden die mensen echt het belang van een lang leven voor mij op het oog hebben of ging het hier om harde euro’s?
Ik vertrouwde de test, zoals ik die bij mezelf had afgenomen, niet. Het kon best zijn dat ik met het staafje een adertje had geraakt en dat dit het bloed in de kruimel ontlasting die ik verzond had veroorzaakt. Ik belde dan ook de volgende dag naar het kantoor van het bevolkingsonderzoek met de vraag om een nieuwe test. Legde uit waarom.
Maar…….zo een test wordt niet tweemaal verstrekt als de uitslag eenmaal bekend is. Ik zou voor een tweede test naar mijn huisarts moeten gaan.
Dat deed ik. De volgende dag kon ik het formulier en een potje ophalen bij de assistente. Thuisgekomen kon ik het direct vullen met een nieuwe kruimel van mijn uitwerpselen en ik bracht het enthousiast terug. ‘Nee, mevrouw, wij doen deze test hier niet. U moet de ontlasting naar de afdeling bloedafname brengen in het ziekenhuis.’ Karamba! Dezelfde dag nog moest ik dat gaan doen.
De dagen erop zat ik een beetje in spanning. Hoe zou de uitslag zijn van deze tweede test? Ik hield alles voor mogelijk en dacht daarbij: ‘Mijn leven is nu fantastisch. Ik geniet met volle teugen. Wat ik nu gehad heb, neemt niemand me af, maar aan alles kan een einde komen. En waarom niet voor mij.’ Ik had er al een beetje vrede mee en overdacht in mezelf alvast wat ik zou doen als mij opties werden voorgelegd als wegsnijden, chemo, enz.
Dinsdag zou de uitslag bekend zijn en kon ik mijn huisarts bellen. Enigszins met het hart in de keel belde ik. De uitslag was er nog niet. De volgende dag belde ik weer, nu iets minder zenuwachtig. Ik was immers voorbereid op het ergste. Weet dat ik gewoon mazzel heb dat ik tot mijn huidige leeftijd ben gekomen zonder grote mankementen.
De uitslag was negatief. Geen bloed gevonden dit keer in mijn ontlasting! Opgelucht belde ik de mensen van het bevolkingsonderzoek om mijn afspraak voor het vervolgonderzoek af te zeggen.
Het is net of ik opnieuw een kans heb gekregen voor een nog wat langer leven…….Het lichaam is zo fragiel…..