Al eerder maakte ik iets moois van zijn grafje. In het eerste jaar had ik zijn hele grafje bedekt met prachtige bloeiende dahlia’s. Om onduidelijke redenen waren die na verloop van tijd weggehaald. Daarna bedekte ik het heuveltje van zijn graf met grote witte kiezels, wat ook heel mooi was, omdat je al van verre zijn grafje zag schitteren. Ook deze kiezels werden verwijderd.
Na 10 jaar werd zijn grafje verplaatst naar een andere locatie, omdat dat de locatie was voor graven die telkens verlengd konden worden. Omdat het op naam stond van mijn ex, wist ik lange tijd niet precies welk nummer zijn grafje had. Ik heb toen jarenlang staan bidden bij het grafje van een ander kindje (nr. 147).
Pas nu is het graf op mijn naam gezet en opnieuw verlengd en nu weet ik dat het nummer van zijn graf 83 is.

Ahmad en ik hebben een mooie ‘grafsteen’ bedacht voor hem. Het idee is van mij, maar het is volledig uitgevoerd door Ahmad, die een tijd lang als hobby pyrografie had en daarvoor nog het gereedschap had. We hebben een dikke weersbestendige plank gekocht van hard hout en die heeft Ahmad bewerkt met een mooi ontwerp van twee hoppen (vogelsoort). Daarna heeft hij het afgelakt met een weerbestendige beits. De plank is vastgeschroeft aan twee bakstenen die hij heeft ingegraven in de grond van het grafje aan het hoofdeinde.

Adil was zo lief om ons naar de Kovelswade in Utrecht te rijden, de begraafplaats waar de stoffelijke restjes van Imran zich bevinden. Het viel me direct op dat de begraafplaats een stuk minder goed onderhouden wordt dan een tijd geleden. Zowel op het islamitisch gedeelte als op in de rest van de begraafplaats waren de graven en hun omgeving overwoekerd door onkruid. De kindergrafjes die eerst op zijn minst te herkennen waren door een ijzeren prikker aan het hoofdeinde met het grafnummer erop hadden nu grotendeels geen nummer meer. We moesten dus gaan aftellen vanaf grafje nummer 80 om te bepalen waar ongeveer grafje 83 moest liggen. Waren de grafjes vroeger van elkaar onderscheiden, omdat ze elk een klein heuveltje vormden, nu was dat niet meer zo. Alle grafjes op een rij vormden één langgerekte reep zand.

Noëlle vond het moeilijk lang stil te zitten in de auto en ook in het tuincentrum (waar ik beplanting voor op het graf kocht) wilde ze liever lopen dan in de buggy. Op het kerkhof zag ze bij de kindergrafjes veel speelgoed en knuffels die haar aandacht trokken. Het was niet gemakkelijk voor Kim en Adil om met Noëlle op te trekken en haar rustig en tevreden te houden. Daarom waardeer ik het enorm dat ze het mij en Ahmad gegund hebben om daar Utrecht te rijden voor dit voor ons noodzakelijke karwei.