Laatst keek ik even tv, terwijl ik de henna in mijn nagels liet trekken. Zondagochtend. Eva Jinek ontmoette weer drie mensen en het programma was al bezig. Ik zag dat Dick Berlijn er ook bij zat. Ik heb hem nog gekend als puber in Eindhoven. Toen heette hij nog Dicky Berlijn naar zijn vader die ook Dick heette en ook een hoge positie had bij de luchtmacht. Wat had mijn moeder graag gezien dat ik met iemand als Dicky getrouwd was, maar dat gebeurde niet. Dicky zag mij niet staan ondanks vele ontmoetingen op de militaire feestjes die georganiseerd werden voor de kinderen van de militairen (waartoe ook mijn stiefvader behoorde). Er werden dansavondjes georganiseerd met als originele versiering een parachute aan het plafond. Ik was nooit geïnteresseerd in Dicky en hij ook niet in mij.
Een jonge vrouw in een zwart pak zat er ook. Ik vond dat zij iets robotachtigs had en dacht dat zij misschien een militair was, die uitgezonden was geweest naar Afghanistan of iets dergelijks (dit waarschijnlijk door haar te associeren met Dick als hoofd luchtstrijdkrachten), maar dat bleek al gauw niet meer te kloppen. Dick zat er niet als hoofd van de luchtmacht, maar was nu een belangrijk man met verstand van cyberoorlogvoering, hoorde ik even later.
De jonge vrouw begon hartverscheurende verhalen te vertellen over oude mensen in verpleeghuizen. De oudjes werden bijzonder slecht verzorgd en hadden bijvoorbeeld maar recht op één keer per week douchen. Hun luiers, die veel opnamecapaciteit schijnen te hebben, zouden maar één keer per dag verwisseld worden. Dit met als gevolg dat zij een vieze lucht verspeidden. Ook kregen zij slecht te eten en waren ondervoed. Zij gingen soms dagen of weken niet naar buiten. De jonge vrouw vergeleek dit met Nederlandse gevangenen, die wel rechten hebben: het recht om te douchen, recht op dagelijks gelucht worden en zelfs recht op sport. Zij beijverde zich voor de rechten van deze hulpbehoevende oude mensen, die in zulke erbarmelijk omstandigheden verkeren. Dit kwam op mij heel sympathiek over. Vanuit mijn stoel voor de tv voelde ik een hevige verontwaardiging toen ik een oude vrouw met haar hoofd opzij hangend door de spierverslappers die haar waren toegediend (om haar rustig te houden?) in een zeer smerige rolstoel zag zitten. Wat een ellende. Wat mensonterend en gemeen om oude mensen zo te behandelen.
Lange Frans, die naast de jonge vrouw zat, vond dat ook, maar vroeg zich tegelijk wel af of het ook niet te maken kon hebben met het gebrek aan personeel. De jonge vrouw dacht dat dit probleem zich zou oplossen als de verzorging van oudere mensen met minder regelgeving belast zou worden en er dus meer op de wensen van de ouderen kon worden ingegaan door het personeel.
Dat zij van de PVV was werd me pas duidelijk toen Eva haar ging inpeperen dat zij als Tsjechische niet blij was met de nieuwe klachtensite, die de PVV heeft opgericht om mensen de kans te geven zich te beklagen over Oosteuropeanen.
Daarna mocht Dick, donker kijkend en belangrijk, vertellen over het nieuwe gevaar: cyberoorlog.
Ik zag dat Eva en Dick allebei “een zonnebank hadden gepakt” (zoals mijn kinderen dat noemen), wat best te begrijpen is gezien de lage temperaturen van de afgelopen tijd. Ik fantaseerde een beetje over hun respectievelijke thuissituaties en kreeg beelden van sauna’s en jacuzzi’s en een goed verzorgde oude dag met verpleging aan huis.