De laatste tijd heb ik minder geschreven in dit weblog. Dat komt o.a. doordat ik niet zoveel te melden heb. De dingen die ik heb te vertellen zijn te privé om te delen met de hele digitale wereld of ze zijn onbelangrijk. Huis, tuin en keukenmateriaal….
De privézaken betreffen zorgen rond de kinderen. Het liefst zou ik willen dat ze in een voortdurende staat van geluk verkeerden, maar dat is zeer onrealistisch. Het zijn allen volwassenen. Het is vreemd om te horen dat je kind al grijze haren begint te krijgen. Ook merk ik dat ze zich van betrekkelijk onbezorgde jongeren getransformeerd hebben tot zorgelijke jonge ouders, die zich nu druk maken om hypotheken e.d. Dat is natuurlijk heel normaal en ik moet ze daarin loslaten en alleen er voor ze zijn op hun verzoek.
Ik teken nog steeds portretten en neem daarvan af en toe pauze, want anders verkramp je. Vandaar dat ik nu even ben gaan zitten om te schrijven. Verder ben ik bezig mijn huis op te ruimen en hier en daar wat op te knappen. Daarbij vervult Ahmad een heel grote en belangrijke rol. Nooit eerder had ik een man die met zoveel enthousiasme zoveel deed om ons huis en onze tuin in een zo mooi mogelijke staat te brengen. Omdat ik eerder echtgenoten had die slechts af en toe en met enorme tegenzin ‘hanky panky” werkzaamheden verrichtten in en om het huis, ben ik in de loop der jaren een ‘doe het zelver’ geworden. Ik was gewend dingen te repareren of creatief te verdoezelen op mijn manier. Maar nu heb ik toch echt een man in huis die alles grondig aanpakt. Het enige dat ik daaraan bijdraag is de ‘finishing touch’. De vrouwenhand die alles wat schoner poetst en leuker maakt, die alles net even anders neerzet en opruimt.
Daarmee ben ik bezig en met hier en daar een afspraak. Ik bereid me voor op ons vertrek naar Spanje. Met een gerust hart laat ik mijn huis achter voor een van mijn kinderen die er goed op zal passen tijdens onze ‘vakantie’.