Al een tijdje kijk ik met interesse naar de belevenissen van de mensen die hun leven proberen vorm te geven in het programma Utopia. Er vinden daar nu ontwikkelingen plaats die veel lijken op wat er gaande is in de maatschappij buiten Utopia. Er is een nieuwe groep binnen de groep gevormd, die zich ‘de ondernemers’ noemt. Hun hoofddoel is zoveel mogelijk geld te genereren door het verkopen van producten. Van de ondernemers wordt verwacht dat zij zich met name inzetten voor het genereren van geld en daarna kunnen zij profiteren van de winst. Degenen die zich daar niet in vinden, de rest van de mensen in de Utopia-groep, worden nu ‘minimalisten’ genoemd, hoewel niet iedereen het ermee eens is ingedeeld te worden onder die noemer. Het woordje minimalist heeft voor sommigen een negatieve klank, alsof het zou gaan om iets minderwaardigs. Aan het zijn van minimalist worden in de groep Utopia geen eisen gesteld. Zij krijgen een toelage van 100 euro, ongeacht of zij daarvoor werken, maar doen zij meer dan dat, dan delen zij niet in de winst die dat oplevert
Binnenkort zal er een spreker komen in Utopia om uit te leggen wat een minimalist is. Ik kijk alvast op internet, wat daar gezegd wordt over minimalisme en ik lees: 5 definities van minimalisme

minimalisme

zelfst.naamw.
het streven om met zo eenvoudig mogelijke middelen een doel te bereiken, een effect te bewerkstelligen.
en ook: 1) Het herleiden tot de eenvoudigste vorm 2) Kunstrichting 3) Kunststroming 4) Politieke houding 5) Sobere woonstijl
Verder zie ik dat het begrip minimalisme in de jaren 60 is ontstaan in de teken- en schilderkunst.
Dat je een minimalist bent wil dus niet zeggen dat je een soort uitkeringstrekker bent.
Voor mij heeft het wel nog een gevoelsbetekenis naast die van ‘het herleiden tot de eenvoudigste vorm’ (wat ik overigens een heel goede definitie vind). Ik proef er ook iets in als: ’tevreden zijn met weinig, met het nodige’.
Hierin herkennen Ahmad en ik ons. Wij hebben samen niet veel geld, maar wij leven rijk. Wat wij belangrijk vinden hebben wij ons toegeëigend met weglating van wat wij onbelangrijk vinden. Verder houden wij van bezig zijn als doel op zich en de voldoening die dat geeft. Wij denken daarbij niet dat onze bezigheden ook geld moeten genereren, want wij hebben genoeg.
Laatst zei de schoonvader van mijn zoon dat ik geld kon verdienen met mijn tekeningen. Hij is al zijn hele leven ondernemer en bovendien kunstverzamelaar. Hij ried me aan een website te maken met een galerij van tekeningen en de fotootjes die ik daarvoor als voorbeeld heb gebruikt. Mensen zouden mij foto’s van geliefden kunnen sturen en daarvan zou ik dan voor hun een tekening kunnen maken. Die zou dan minstens 250 euro moeten kunnen opleveren. Alleen de gedachte daaraan al maakt me moe. Ik wil helemaal geen geld verdienen met tekenen. Ik ben met pensioen. Ik ben tevreden met wat ik heb.
Gelukkig maak ik me er niet druk om dat de tegels in mijn badkamer gedateerd zijn. Ik heb als student jarenlang gedoucht in een gemeenschappelijke badkamer die helemaal geen tegels had. Met het raam open, omdat er geen gas was, maar het water verwarmd werd door een butagas-tank. Ik heb geleefd in Pakistan, waar geen stromend water was en er dagelijks water gehaald moest worden uit een put om te drinken. Er werd gedoucht vanuit een vat waaruit je water moest scheppen met een kannetje en dat kon niet dagelijks, want er was niet zoveel regenwater. Dus ik voel mij als een koningin in mijn badkamer, waar nu zelfs een verwarmingsradiator is (die ik niet gebruik, omdat dat ook niet hoeft).
Zoals Seneca al zei: ‘Rijk is niet degene die veel bezit, maar degene die weinig nodig heeft’.