Terwijl ik op mijn fiets richting de yoga reed, kwam ineens het woord ‘rahma’ in mij op. ‘Dit is de sleutel’, dacht ik daarna direct. De sleutel tot de bevrijding. De bevrijding van gevoelens als angst, triestheid, woede, medelijden, enzovoort. Al laatstgenoemde emoties beklemmen het gemoed, laten het buikje samentrekken en maken de mens benepen. Terwijl de rahma de mens bevrijdt van dit alles en wel zo dat deze mens de wereld en alle mensen en dieren in het hart zou willen sluiten in één grote omhelzing. De borst wordt letterlijk verruimd door rahma.
Een moslim begint alle belangrijke en ook onbelangrijke handelingen met de al dan niet hardop uitgesproken woorden ‘bismillahir Rahmanir Rahim’ (in de naam van Allah, de Barmhartige en Genadevolle). Ook elk gebed en elke smeekbede beginnen met deze woorden.
Barmhartig en Genadevol zijn twee van de 99 wonderschone Eigenschappen die ons bekend zijn van Allah de Almachtige. Er zijn nog meer Heilige Namen, maar aan ons mensen zijn er slechts 99 geopenbaard en dat is ruim voldoende voor inspiratie tot het goede.
Compassie of rahma is niet hetzelfde als medelijden. Nee, zeker niet. Medelijden maakt dat je mee lijdt en dus afdaalt naar de ander in zijn/ haar emotie. Hoe kan je de ander uit dat moeras van verdriet of pijn trekken als je er samen middenin gaat zitten. Dat kan niet. Rahma is het aanvoelen van verdriet van een ander met een allesomvattende liefde die boven jezelf en de ander uitstijgt. Met die liefde kan je de ander omarmen zodat het lijden verlicht wordt. Rahma wist woede en verdriet uit en stijgt uit boven elk benepen oordeel. Rahma is groter dan wijzelf, omdat zij voortkomt uit het Goddelijke in ons.
Hoe komen we aan rahma? Kan je die dan met een vingerknip bij jezelf oproepen? Nee. Rahma zit in ons hart en wacht op een gelegenheid om naar buiten te komen. Maar daarvoor moeten wij een opening geven. En hoe kan dat? Door ons bewust te worden van onze negatieve emoties en daar eerlijk naar te kijken. Pas als we dat doen, krijgen die negatieve emoties en gedachten de plaats die ze toekomt. Een plaatsje in ons door angst en eigenbelang geïnspireerde wereldje. Een wereldje dat niet meer is dan een luchtbel of gebakken lucht. Zelf gebakken door ons voortdurende gehersenspin.
Sta erbij en kijk ernaar en dan kan zomaar de rahma tevoorschijn piepen. De rahma die alles verder van ondergeschikt belang maakt. Met de rahma kunnen we bergen verzetten, heel hard werken zonder moe te worden en een lichtpuntje zijn voor onze medemens, van welk geloof of gezindte ook.