Gisteren noemde mijn dochter Leila me moeder Theresa. En dat was op dat moment niet aardig bedoeld. Ze was boos op mij, omdat ik in de bres sprong voor Adil, mijn jongste zoon die met haar een meningsverschil had. Hij werd ervan beschuldigd dat hij iets niet gedaan zou hebben wat hij wel had gedaan. Ik was ervan getuige geweest dat hij het wel gedaan had en voelde me geroepen om dat naar voren te brengen.
Toen viel Leila tegen me uit. “Juist omdat jij altijd voor hem opkomt is hij zo gemakzuchtig geworden, moeder Theresa.”
Een paar uurtjes later belde ik haar voor iets anders en kondigde mezelf aan als: “met moeder Theresa” en toen begon Leila bulderend te lachen. “Het was wel een goeie van mij, hè”, zei ze en ja, dat moest ik beamen.
Ik wil mezelf echt niet werkelijk vergelijken met deze bijzondere zuster die zoveel heeft gedaan voor de armen in Calcutta, maar ik begrijp wel wat Leila bedoelde. Ik ben een soort bemoeial of liever gezegd een “spons”, zoals Ahmad dat benoemt.
Ik ben iemand die alle problemen en verantwoordelijkheden van anderen opzuigt en ze vervolgens bijna zie als mijn eigen verantwoordelijkheden. Jarenlang heb ik dat ongemerkt kunnen doen, omdat dit niet zo erg opvalt in de rol van moeder. En veel andere kontakten dan die met mijn kinderen had ik niet. De laatste jaren wel met cliënten als trajectbegeleider en ook daar kan je ongemerkt helemaal opgaan in de rol van het reddertje.
Gelukkig begint het de laatste tijd bij mij een beetje te dagen dat dit niet de manier is om met mensen om te gaan en zeker niet met volwassenen, wat mijn kinderen nu ook zijn.
Het is veel relaxter om de verantwoordelijkheid daar te laten waar die hoort te liggen. Als mensen mijn advies of hulp behoeven, dan kunnen ze daarom vragen. Het is vermoeiend en ongewenst dat ik zelf kom aandragen met goedbedoelde hulp en adviezen.
Waarschijnlijk is deze ontdekking voor een ander helemaal niet spectaculair. Voor mij wel. Het geeft me zoveel rust. Het was echt een automatisme geworden dat ik me alles wat er om heen gebeurde aantrok en het idee had dat ik persoonlijk  verantwoordelijk was voor de oplossing. Dat is echt vermoeiend met vier kinderen om je heen.
Mijn moeder heeft geen weet gehad van de foute beslissingen die ik nam in mijn leven en de consequenties daarvan. Ik heb heel wat keren mijn neus gestoten en het zou misschien verschrikkelijk geweest zijn voor mijn moeder als zij dit allemaal had moeten weten. Ik zit met mijn neus heel dicht op mijn kinderen en weet veel van hun wel en wee, maar zij hebben recht op hun beslissingen, ook al knijp ik soms mijn tenen even samen bij het zien ervan. Zij mogen net als ik ook leren van hun eigen fouten. En dat geldt ook voor alle andere mensen. Wie zegt trouwens dat ik de oplossing heb? Ik ga me lekker met mijn eigen zaken bemoeien.