Ze is misschien wel jonger dan mijn dochters, mijn nieuwe tandarts. Horrortandarts Peter Thiel is spoorloos en de praktijk is nu in handen van een andere tandartsenpraktijk. ‘Je bent toch wel gecertificeerd?’, vroeg ik de eerste keer dat ik bij haar kwam, een half jaar geleden. ‘Jazeker’ zei ze en keek me goudeerlijk aan met haar grote mooie ogen boven het mondkapje. Ik heb niets tegen jonge artsen en tandartsen. De techniek ontwikkelt zich enorm snel en een net afgestudeerde kan in mijn ogen mogelijk beter op de hoogte zijn van de laatste technische ontwikkelingen dan een oudere, in achterhaalde kennis vastgeroeste tandenpeuter. Dus ik leg mijn gebit vol vertrouwen in haar bekwame meisjeshanden. Wellicht is bovendien een vrouwenhand geschikter voor dit fijne werk dan een mannenhand, stel ik mezelf nog meer gerust….
Vandaag moest ik dus weer naar de tandarts en dat was geen dag te vroeg. ‘Hij is nu helemaal ontstoken’, laat mijn tandarts weten, terwijl zij het vieze ding schoon spoelt met een spuitje met ontsmettingsvloeistof. ‘Hoeveel kiezen zal ik door de ingreep precies gaan verliezen?’ vraag ik. ‘Alleen de twee achterste.’ De rest van het kroonbruggeval slijpt ze netjes af zodat een gedeelte kan blijven staan. Wat een opluchting is dat. Ik zal niet helemaal voor joker lopen, mits ik niet te breed lach.
Als ik richting huis fiets met mijn antibiotica-recept op zak en mijn hart kloppend in mijn zere kies, prijs ik mezelf gelukkig. De schade valt mee en ik ben op tijd. Gelukkig is het vrijdag en kreeg ik de pijnaanval vandaag en niet morgen (op zaterdag, als je voor zulke narigheid een weekendtandarts moet zien te vinden). Volgende week donderdag is de trekking. Ik prijs me nu al gelukkig.