Het is heel persoonlijk waarom een moslima een hoofddoek draagt of niet. Ik ben nu ruim 35 jaar moslim en bij mij is de doek op en af gegaan. Soms was ik er vast van overtuigd dat ik er één wilde dragen en dan weer juist niet. In dat opzicht ben ik niet zo standvastig geweest als in het belijden van het geloof zelf. Want de islam en de plichten, geboden en  verboden die daarbij horen heb ik vanaf de dag dat ik moslim werd serieus genomen en daarin ben ik onveranderlijk gebleven. Alleen op bepaalde momenten was dit duidelijk af te lezen aan mijn uiterlijk en in andere periodes helemaal niet.
Veel mensen denken dat het dragen van een hoofddoek als doel heeft mannen op afstand te houden. Daar kan best wel een kern van waarheid in zitten, want ik geloof inderdaad dat een vrouw met een hoofddoek een man minder uitdaagt om bijvoorbeeld eens even in haar bil te knijpen. Maar deze interpretatie van het nut van een hoofddoek is voor mij iets te oppervlakkig en banaal. Op mijn leeftijd van 62 jaar hoef ik er ùberhaupt niet meer voor op te passen dat mannen hitsig worden bij het zien van mijn hoofd. Toch dragen ook moslimas van mijn leeftijd en nog ouder hoofddoeken en de betekenis ervan zie ik dan ook veel ruimer.
Van oudsher bedekten mensen hun hoofd als ze bezig waren met religieuze zaken. Dat zien we in vele godsdiensten. In het hindoeïsme, het jodendom, het christendom en de islam zien we dit verschijnsel. Voor mij heeft het bedekken van mijn hoofd dan ook meer te maken met ´ontzag voor het hogere´. Ik zou me bijvoorbeeld niet kunnen voorstellen dat ik in gebed zou gaan zonder mijn hoofd te bedekken. Als ik iemand uit de heilige Koran hoor reciteren terwijl ik blootshoofds ben, dan zou ik het liefst snel iets willekeurigs pakken om snel mijn hoofd te bedekken. Uit respect.
Het altijd en overal met een hoofddoek lopen is voor mij heerlijk, omdat ik me dan voortdurend bewust ben van de nabijheid van Allah. Het lijkt alsof de bedekking van hals en hoofd mij daarbij helpt. Wat mij vaak tegenhield om mijn hoofd te bedekken in een seculiere maatschappij als de westerse, was de reactie die ik zou kunnen oproepen bij mensen in mijn omgeving. Mijn grootste belemmering was altijd ´het niet willen overkomen als iemand die denkt dat ze goed is of heiliger dan een ander´. Ook vond ik dat mensen me vooral moesten beoordelen op mijn gedrag en niet op een duidelijke blijk van een godsdienstige keuze. Dat moest ´in mijn hart zitten´en dat hoefde ik niet te ´showen´ aan anderen. Om die reden ging de hoofddoek op en af al naar gelang mijn levensomstandigheden.
Toen ik moest solliciteren naar werk merkte ik dat ik sneller werd aangenomen zonder doek. En tijdens mijn werk als trajectbegeleider meende ik dat ik laagdrempeliger zou zijn voor mensen met een levenswandel die niet strookte met de islam zonder doek dan met. Intussen wist ik dat dit voor mijn innerlijk helemaal niet speelde. Ik vóel me niet beter dan een ander en met of zonder hoofddoek veroordeel ik mensen niet snel. Alle keren dat ik de doek droeg merkte ik dat niemand daar ooit negatief op reageerde. Het leek alsof ik niets op mijn hoofd had wanneer ik met een niet moslim omging en moslims herkenden me sneller als één van hen, wat ook prettig was. Toch legde ik de doek herhaaldelijk af om hierboven genoemde imaginaire redenen.
In 1996 heb ik bayat gedaan bij sheikh Nazim en dat betekent dat je vanaf dat moment de sheikh aanvaardt als jouw leermeester op je pad naar Allah swta. Het is een soort eed die je aflegt en waarin je trouw belooft. Tot op heden heb ik sheikh Nazim nooit zo duidelijk horen verklaren dat moslima´s buitenshuis hun haar dienen te bedekken als in de kleine sohbet in het vorige bericht. Hij dreigt daarin met schorpioenen en spinnen die ´s nachts zullen komen en aan je zullen knabbelen. Slapeloosheid en een verlies aan levensvreugde zullen je deel zijn als je aan dit gebod geen gehoor geeft.
Ik houd van mijn leermeester en weet dat hij alleen liefde is en nooit wreed, zeker niet voor vrouwen. Ik denk dat zijn krachtige gebod en de daarbij geuite dreigementen moeten gezien worden als die van een moeder die haar kind waarschuwt om niet te dicht bij het water te gaan. Soms is een krachtig dreigement nodig om bepaalde vrouwen te laten beseffen hoe belangrijk het gebod is. Voor mij hoefde het niet zo krachtig gezegd te worden. Ik had het alleen nodig dat iemand mij de zekerheid gaf en de toestemming. Ja, ik mag een hoofddoek dragen. Ja, ik mag best uitkomen voor mijn geloof dat helder is als een stralende zon en waaraan voor mij geen twijfel is. Ja, de hoofddoek is als een kroon op het hoofd van de moslima. Niet dat zij zich een koningin zou moeten voelen. Nee, zij mag er trots op zijn dat zij een dienaar mag zijn van de Ene en dat mag een ander best weten. We zijn allemaal schepselen van de Ene.