Zoals ik al eens gezegd heb in dit weblog, ben ik geen echte oppasoma. Ik doe het wel, als het moet, maar ik zal niet gauw zeggen: breng alsjeblieft een kleinkind bij mij, want ik wil zo graag de hele dag spelen. Ik heb zelf 4 kinderen gehad, van wie de oudste zes jaar lang enig kind was. Daarna kwamen nog drie kinderen, die een groepje van 3 vormden.
Om voor de oudste (L) te zorgen was in mijn herinnering eigenlijk het lastigst. Ze had niemand om mee te spelen thuis, dus was ik haar enige aanspreekpunt. “Kijk, mamma!” Ik moest al haar verrichtingen gadeslaan en ik werd vaak in haar spel betrokken. Gingen we naar de speeltuin, dan moest ik me ook met haar bezig houden en uitleggen dat het speelgoed van dat andere kind niet van haar was, enzovoort. Het groepje van drie dat daarna kwam was gemakkelijker. Eerst kwam een tweeling (K&K), die in hun vroege jeugd altijd samen speelde en met elkaar brabbelde. Ik had aan die twee “geen kind”. Als mensen me medelijdend vroegen of het niet zwaar was, een tweeling, dan kon ik dat ontkennen: nee, hoor. Daarna kwam nog een jongetje (A), een vrolijk mannetje, Hij werd leuk opgenomen in het spel van de andere twee. Het enige dat ik moest doen was ze verzorgen en af en toe voor scheidrechter spelen bij ruzies. Terwijl de oudste toen begon te puberen en me verschrikkelijke momenten bezorgde met haar pittige gedrag.
De kinderen zijn volwassen en mijn dochters hebben ook kinderen. Ik leef met Ahmad en mijn jongste zoon, die nog geen neiging voelt om een eigen nest te bouwen. Al mijn kinderen wonen in Den Haag en we hebben een innige band.
Nou even “to the point” komen ….. Ahmad en ik hadden voor dit weekend plannen. Zaterdag zouden we weer naar Hengelo gaan om in de tuin van de pretboerderij te gaan werken. Zondag willen we met de trein naar Heerlen gaan om mijn vader op te zoeken. Nu belde een paar dagen gelden mijn jongste dochter (K) mij op. Ze had wat problemen gehad met haar vriend en deze had om haar te verrassen een hotel gereserveerd voor dit weekend, zodat ze er met zijn tweetjes even tussenuit konden. Er zat een heel verwenarrangement aan vast en ook wilde hij met haar praten onder het genot van een diner op een dakterras onder de sterren. Mooi plan en lief van hem. Maar K had nog geen oppas voor haar koter van 4 jaar. De oudste dochter (L) zou zelf met haar vrienden naar Antwerpen gaan dit weekend en had voor haar kinderen al dingen geregeld. Mijn zoons hadden beiden geen zin of geen tijd. Vonden eigenlijk ook dat ze na een week werken een weekend vrij verdienden.
Wie bleven over als oppassers? Opa en oma, die immers niets te doen hebben en de hele dag boeken lezen. Die er altijd zijn en toch bijna nergens naartoe gaan. Maar dat hadden ze verkeerd gezien. Opa en oma hadden al plannen.
Om een lang verhaal kort te maken. Ik probeerde voet bij stuk te houden. Nee lieverd, wij hebben ook plannen voor dit weekend. Als je zoiets van me wilt, dan zul je me dat eerder moeten vragen dan enkele dagen ervoor. Ook Ahmad vond dat ik voet bij stuk moest houden. Had dat vriendje maar moeten nadenken voordat hij spontaan zo een hotel gaat boeken. Ik merkte wel via de telefoon dat K een beetje begon te wanhopen. Ze had haar vriendinnen ook al gevraagd. De één moest naar Amsterdam om een tatoo te zeten op haar rug en de ander had een feest. Meer mensen waren er niet, aan wie zij haar schat wilde toevertrouwen. Nog steeds probeerde ik hard te blijven. Ahmad zat naast me en hij vond echt dat dit te ver ging. We hadden al plannen, punt!
Toch zat het me niet lekker. K is de meest edelmoedige van al mijn kinderen. Zij staat altijd voor iedereen klaar. Voor haar broers en ook voor haar grote zus, voor wie zij vroeger weekend na weekend oppaste, zodat deze naar feesten kon gaan. Zij vraagt heel weinig voor zichzelf. Nu zie ik dat zij wanhopig op zoek is naar een oplossing, die zij niet heeft. Haar vriend heeft 400 piek betaald voor iets dat wel een heel bijzonder arrangement moet zijn.
Ik kijk Ahmad lief aan en zeg: eigenlijk kan het wel. We kunnen ook dinsdag naar Hengelo gaan om in de tuin te werken. Alleen de afspraak met mijn vader zondag staat vast. Ahmad is een goeierd en geeft toe. Ik bel K met het blijde nieuws dat ik het toch voor haar wil doen, omdat ik het haar gun. Maar ze moet hem wel op tijd halen, want zondag om 9.00 uur vertrekken wij naar Heerlen. Dat belooft zij.
Ik voel me daarna opgelucht. Ik weet dat het niet gemakkelijk zal zijn om een klein ventje van vier jaar de hele dag bezig te houden op een regenachtige dag en het is niet mijn geliefde hobby, maar ik doe het met heel mijn hart uit liefde. Moederliefde in dit geval. Liefde verwarmt je hart en geeft vleugels van kracht.
O ja en “by the way”. Ik heb nog een idool. Een regisseur. Benito Zambrano. Hij maakt films met een sterk realiteitsgehalte, waarin hij op een eerlijke, gevoelige, maar nooit sentimentele manier vertelt over mensen in uiteenlopende omstandigheden. Over de onderdrukking in de tijd van Franco (la voz dormida), die ik vorig jaar zag in Malaga. En een wat oudere film, Solas, die ik gisteren op dvd zag. Een prachtige film, die toevallig ging over……moeder en dochterliefde.