Zo belangrijk is dit om te onthouden en zo gemakkelijk ook om te vergeten.
Eens vroeg een man aan de profeet sws: “Wat moet ik doen om een goede mumin (gelovige) te zijn/ cq een goed mens”. De profeet sws antwoordde: “Wees niet boos”. “Ok”, dacht de man, “ik ben ook niet boos” en weer vroeg hij het zelfde: “Wat moet ik doen…..” Nogmaals antwoordde de profeet: “Wees niet boos”. Toen de man het voor de derde keer vroeg gaf de profeet sws nog een keer hetzelfde antwoord. Toen begreep de man wat bedoeld werd. Als je goed wilt zijn, in de zin van acceptabel voor Allah swta, dan moet je niet boos worden..
Waarom is dat zo belangrijk? Als iemand boos is, dan heeft hij zichzelf niet meer in de hand. Hij kan dingen doen en zeggen waarvan hij later spijt krijgt. Op het moment van boosheid kan je niet meer helder denken en zijn je hoofd en hart afgesloten voor goede inspiratie. Shaitan berijdt je op dat moment. Shaitan heeft de teugels van je nafs (ego) in handen en raast door je bloed. Wat is je nafs? Het zijn zij al je egoïstische wensen en neigingen. Als je daarnaar luistert, dan wordt je nafs als een monster, dat zwaar om je nek hangt, cq op je rug zit. Maar regeer jijzelf over je nafs, dan is je nafs als een burak (een gevleugeld paard). Je kan je burak berijden en kan er overal mee komen, op schitterende plaatsen, die je zelf niet zou bedenken. Plaatsen die alleen Allah kent. Inspiraties die van Allah komen bereiken je en bepalen je handelen. Dat gebeurt als je je boosheid kan beheersen. “Slik de boosheid in als een bitter stukje. Heb geduld. Ander (smakelijker) voedsel zal volgen”, is het advies van soefi-heiligen.
Een goed advies voor alle mensen, maar hoe kan het dan dat ik, die zo graag me verdiep in alles wat met soefisme te maken heeft, het zo gemakkelijk kan vergeten?
Vandaag gingen we weer naar Hengelo. Om takken te kappen, die te laag over het gras hingen en ik mocht het gras maaien. “Waarom vind jij dat zo leuk om te doen?”, vroeg Ahmad mij. Tja, daar zit een berg emotie aan vast. Ten eerste zit ik al graag achter het stuur van welk vehikel ook, maar het zitten op de grasmaaier heeft voor mij associaties met een tijd waarin ik me beschermd voelde en dacht dat ik geliefd was door mijn stiefvader. Na mijn moeders overlijden had hij mij een jaar lang heel hard nodig. Elk weekend ging ik naar hem toe om hem te helpen met de tuin en in huis. Het leek echt of hij van me hield en ik voelde me zo geborgen. Ik had dus toch een vader, al was het een stief-. Zittend op die grasmaaier voelde ik me zo zorgeloos en zo dicht bij die vader, die me op zulke momenten toelachte. Tot zijn nicht bij hem ging inwonen. Ik had nota bene zelf de verzoening met zijn familie tot stand gebracht. Toen veranderde hij van de ene dag op de andere. Ik heb drie jaar niets van hem gehoord en moest via via vernemen dat hij overleden was en al gecremeerd.
Dat was in 2011, hetzelfde jaar dat ik mijn werk verloor en moest horen dat mijn stiefvader met zijn nicht al het vermogen van mijn moeder als vruchtgebruiker had laten verdwijnen in drie jaar. Toen is boosheid bij mij binnengeslopen. Boosheid op mijn werkgever, die mij en mijn collega’s als geheel ontsloeg, zonder stichtingbreed te kijken of niet eigenlijk anderen moesten plaatsmaken voor ons. Omdat wij nooit voor subsidiegeld hadden gewerkt, maar altijd gewerkt hadden met offertes en dus een aparte adminstratie hadden gevoerd binnen de stichting werden wij als geheel ontslagen, alsof wij ineens niet meer bij die stichting hoorden, voor wie wij jaren geld hadden verdiend. Als dank hiervoor werden we als een vuilniszak aan de kant gezet. Het geld van mijn moeder was verdwenen en mijn kinderen en ik zaten met een eerder al afbetaald huis, waar nu een gigahypotheek op gezet was.
Ik voelde me verraden door mijn ex-werkgever en door mijn stiefvader, die dus kennelijk maar één jaar van mij gehouden heeft (omdat hij toen niemand had, die naar hem omkeek). Ik heb dat niet echt verwerkt, maar een beetje zitten opkroppen. Daardoor werd ik stiekem sjagerijnig. En dat uitte ik door onvrede te tonen aangaande heel veel dingen, als een grote, Godvergeten wijsneus.
Maar ik ben het zure zat. Als ik mijn werk en het geld waarop mijn kinderen en ik recht hadden moest verliezen, dan is dat enkel gebeurd omdat Allah dat zo wilde. Ik had werkelijk niets kunnen doen om dit te voorkomen. Ik heb geen ruzie getrapt op mijn werk, maar alleen maar mijn best gedaan. Ook mijn stiefvader heb ik na mijn moeders dood het beste van mezelf gegeven. Ik hoef geen spijt te hebben van wat ik gedaan heb. Dat ik hem weer zich liet verzoenen met zijn familie was alleen omdat ik hem dat gunde. Dat hij weer liefde kon delen met zijn broer en zijn echte zoon die hij jaren nooit meer had gezien. Ik had er geen vermoeden van dat zijn familie vervolgens mij zou gaan negeren, omdat ik naar hun mening geen echt kind was van mijn stiefvader en dus geen recht had erbij te horen. Ik kan daar niets aan doen. Ook niet aan het feit dat het geld verdwenen is. Daarom wil ik het loslaten.
Allah is zoveel belangrijker. Ik wil weer het positieve zien en het negatieve (waaraan ik toch niets kan veranderen) vergeten. Er is genoeg om blij mee te zijn en ik ben mijn eigen arrogante, sjagerijnige, oordelende persoon van het afgelopen jaar zat. Weg ermee!
Alhamdullillah, donderdag of vrijdag begint de ramadan. Een maand van bezinning en vergeving van zonden. Moge Allah mij genade schenken en me vullen met zijn heilige inspiratie. Soebhan-Allah, Sultan Allah wa la ilaha il-Allah wa’l Illah il’ hamd.