We zijn nu 14 jaar samen en in die 14 jaar hebben we veel dingen onbezonnen gedaan. We zijn allebei zo dat we snel kunnen warm lopen voor een idee en dan meteen op onderzoek uitgaan hoe onze plannen te verwezenlijken. Het plan om naar Guadalcanal te verhuizen kwam op toen we in het dorp boodschappen deden in een gezellige buurtwinkel en langs de steile weggetjes liepen die het witte dorp doorkruisen. De zon scheen aan een stralende en schone hemel en de mensen waren erg relaxed. We voelden ons bijzonder thuis en dat had mede te maken met de nabijheid van zijn dochter en schoonzoon, met wie wij het allebei erg goed kunnen vinden.

Gisteren waren we nog helemaal in de stemming voor een aanstaande verhuizing. Toevallig had ik gisteren daarnaast wat last van een knie. Dat zijn pijnscheuten die zomaar ineens kunnen ontstaan door een verkeerde beweging. Vanmorgen in de douche bedacht ik me dat wij, toen we hier kwamen wonen, heel veel rekening hielden met de toekomst als steeds ouder wordende mens. We dachten toen aan het belang van winkels op loopafstand en andere zaken als een makkelijke en snelle verbinding met Nederland. En nu ineens doen we of we helden zijn, die nog kunnen boeren in de campo. Ik stelde me voor hoe het zou moeten als één van ons niet meer goed ter been zou zijn en geduwd zou moeten worden in een rolstoel. Dat gaat niet lekker op de stenige paden in de campo! Ik legde deze gedachten naast me neer op het moment dat ik de douche uitstapte.

Even later kwam Ahmad uit de douche. Ik kan aan zijn loop en manier van kijken altijd snel zien hoe hij zich voelt. ´Is er wat?´ vroeg ik hem. ´Heb je niet goed geslapen of naar gedroomd?´ Nee, hij was alleen maar ´degustado´. Hij had bedacht dat het plan om deze atico te verkopen en een ander huis te kopen eigenlijk een slecht plan was. Met de belasting- en notariskosten zou het waarschijnlijk niet rendabel zijn en zelfs misschien wel heel onverstandig. ´Ik heb al een zekere leeftijd (74) en ik wil eigenlijk helemaal niet meer verantwoordelijk zijn voor zoveel hectare land. A kan wel af en toe naar het land omkijken, maar hij kan het niet echt van me overnemen als we er niet zijn.

Wat een toeval dat we allebei op hetzelfde moment twijfel voelden over ons snode plan!

´Weet je dat ik nu besef dat ik hier eigenlijk helemaal niet weg wil?´ zei ik. ´Het doet me pijn deze plek te moeten verkopen aan iemand die misschien niet eens waardering heeft voor de veranderingen die jij hier hebt aangebracht in dit huis.´ Ahmad had datzelfde gevoel, zeker na de taxering gisteren door de makelaar.

´Ik verkoop dit huis niet,´ hoorde ik Ahmad tot mijn opluchting zeggen. Vervolgens kreeg hij een ander idee. A en Z zijn bezig het witte pandje op hun terrein (dat voorheen een stal is geweest) op te knappen als weekendhuisje, waar zij dan met de kleine kunnen verblijven in weekenden. Daarnaast moeten ze ook hun huis in het dorp renoveren op enkele punten. Dat kost allemaal geld en tijd. Nu had Ahmad het idee om hen financieel te steunen d.m.v. zijn spaargeld bij het bewoonbaar maken van het huisje in de campo. Zijn compensatie daarvoor zou dan zijn dat wij af en toe in dat huisje kunnen logeren. Hij stuurde een bericht met dit voorstel naar zijn dochter Z, maar zij schreef na overleg met A terug dat zij het langzaamaan willen doen en uit hun eigen middelen. Dat begrijpt Ahmad best en dat respecteert hij ook.

Na het ontbijt zat Ahmad weer dingen te zoeken op zijn laptop. Hij wenkte mij. ´Wat denk je ervan als we een camper kopen? Hij zag een mooie tweedehands camper met van alles erop en eraan. In Antequera is een bedrijf dat gespecialiseerd is in de verkoop van campers. Ik vond het op het eerste gezicht een geweldig idee. Met zo een camper kan je overal heen en heb je je huis bij je. Doordenkend beseften we dat de camper toch niet zo een goed idee is. Hoe vaak zouden we er gebruik van maken? In de tijd dat we in Nederland verblijven zou de camper lange tijd geparkeerd staan op de nieuwe parkeerplaats bij ons beneden, want in onze garage past hij niet. Dan vormt zo een camper alleen maar een last en een bezit waarover je je dan weer druk moet maken met angst dat niemand het van je pikt. Daar hebben we helemaal geen zin in!

Uiteindelijk kwamen we uit bij het idee gewoon telkens een vakantiehuisje te huren in de buurt van zijn kinderen. (hèhè ?). Weer ging hij zoeken en hij zag een leuk chaletje op loopafstand van zijn dochter voor 23 euro pp per nacht. Hoe vaak zullen we gaan? Alleen tijdens momenten dat Z vrij is van werk, tijdens zogenaamd ´puentes´, en ook alleen als het hun uitkomt.

We waren allebei opgelucht en ineens heel blij met onze atico hier. Ook voelden we ons enorm bevrijd van de hele rompslomp van verhuizen. ´Wat hebben we hier toch een gezellig nestje, hè,´ zegt Ahmad, terwijl we naast elkaar aan onze laptop zitten aan de nu versmalde tafel. ´Eigenlijk besef je pas echt wat je hebt, als je je voorstelt hoe het zou zijn om het niet te hebben,´ zeg ik. Dat kwam gisteren wel heel dichtbij! ´Ik ben zo gelukkig met ons mooie optrekje,´ zeg ik. ´Ik besef nu alle voordelen veel meer.´

Intussen wordt Ahmad nu veel gebeld door mensen die een finca aanbieden in de buurt van Guadalcanal. De ene met nog meer hectare grond dan de andere. Ahmad neemt de verantwoording voor het onderhouden van zo een terrein veel te serieus om deze zomaar op zich te nemen. Hij vindt het verschrikkelijk als sommige campo´s er verwaarloosd bij liggen. Hij zou daaraan nooit schuldig willen zijn. Dus nee, toch voor hem geen campo.