Vandaag Hemelvaartdag. Dat klinkt al best hemels. Het betekende voor mij uitslapen, omdat ik mijn zoon niet hoefde te wekken en bovendien niet kon gaan sporten. Dus geen reden om al om 7.45 naast mijn bed te staan. Het werd 8.45. Langer slapen is niet nuttig, maakt de toch al kleiner worden ogen nog kleiner en het lichaam alleen maar lui.
Niet dat dat niet lekker is, een lui lichaam. Ik zat lekker lui in mijn tuintje te lezen in Maarten Bril. Stiekem een beetje jaloers dat deze al rondtrekkend van café naar café en daar stukjes over schrijvend zijn brood kon verdienen voor hemzelf, vrouw en kinderen. Dat lijkt mij ook wel wat. Maar kom vandaag de dag maar eens met een column aanzetten als je helemaal nergens bekend bent. Daarmee kom je als oud vrouwtje in deze tijd van overload aan info never nooit aan het werk.
Alleen is deze arme man (Bril) wel heel jong overleden, op dezelfde leeftijd als wijlen mijn broer Hans. Zijn gezicht van voorhoofd tot en met neus lijkt toevallig wel wat op dat van mijn broer, zodat ik hem direct ook sympathiek vind. Bovendien schrijft hij leuk.
Ik vind het niet moeilijk om zo de hele dag te blijven zitten, met mijn benen omhoog en “overal wonen mensen” van Bril op mijn schoot. Maar Ahmad wil wat anders. Hij zit natuurlijk al bijna gedurende de hele week achter PC, voor tv of met neus in boek en wil nu een uitstapje maken.
We stappen op de fiets richting Kijkduin. Het is mijn beurt om vandaag te trakteren. Onderweg zien wij veel woerden en aanzienlijk minder vrouwtjeseenden (eenden hebben nog steeds mijn aandacht). Bijna geen jonge eendjes, op één groepje na. Zo te zien pas geboren en ik vrees dat ze er morgen ook niet meer zullen zijn, net als de 14 kuikens van “onze eend” en nog een nest van 13 kuikens in een plas vlakbij.
We zien wel twee zwanenechtparen met kleintjes. Mannetje en vrouwtje als beschermers dichtbij. De zwanenmannen beschermen vrouw en kroost beter dan de eenden, vindt Ahmad . En ja, dat vind ik ook.
In Kijkduin zitten we tussen andere lowbudgetgenieters op een grote bank naar de wilde zee te kijken. De meesten eten een ijsje, al dan niet met snoepjes-spikkels. Dat lust ik normaal gesproken ook graag, maar niet met deze kou. Wij eten ieder een portie kibbeling met saus en daarna samen een grote patat met.
Een Turkse invalide man in rolstoel praat met een Nederlands echtpaar. Hij heeft een jonge vrouw bij zich en vertelt trots dat hij twee vrouwen heeft. “Hard werken”, zegt hij en de Nederlandse man gelooft dat graag. Ik vertaal even snel voor Ahmad wat ik zo even heb opgevangen en hij grinnikt. Ik vind het leuk de bonte stoet mensen te bekijken, gezond, ziek, jong, oud, gesluierd, bruin, wit. Vanalles. Er is één overeenkomst. Ieder heeft besloten vandaag een beetje te gaan uitwaaien op deze plek.
Ahmad en ik lopen een klein rondje langs het strand en langs de terrassen. Veel vrouwen van mjn leeftijd zie ik en de meesten kijken lelijk. Op de terugweg fietsend zeg ik tegen Ahmad dat het mij opvalt dat de vrouwen van mijn leeftijd vaak zo verbitterd uit hun ogen kijken en dat ik dat in Andalusië helemaal niet vond. Ik zeg: “We worden er allemaal niet mooier op, maar als je dan ook nog lelijk gaat kijken dan maak je het alleen maar erger”. Ik vind dat de vrouwen in Al Andalus veel relaxter uit hun ogen kijken, ook al zijn ze beslist niet mooier dan de vrouwen op leeftijd hier. Zij accepteren zichzelf gewoon zoals ze zijn, “y ya ta Andalusisch (ya esta in net Castilliaans)”  antwoordt mijn ega. Ya ta = zo is dat niet meer en niet minder dan dat.
Juist. Dat is het geheim. Neem het leven en jezelf zoals je bent (geworden). Dat is slim, dat maakt je gelukkig, dat maakt je gezicht relaxed en dat is een stuk beter om aan te zien. Daar kan geen botox tegenop.