Het was lang geleden dat ik me zo heb laten gaan. Maar dit weekend heb ik het even mogen proeven. Gillend gek zijn.
Hoe kon dat nu zomaar gebeuren? Ahmad en ik gingen dit weekend naar het huis in Hengelo, dat mijn kinderen en ik geërfd hebben. De tuin moet daar namelijk onderhouden worden en dat wordt niet gedaan door kabouters. Op zich houd ik best van werken met mijn handen in de gond, onkruid wegtrekken, dode takken knippen, enzovoort. En Ahmad was ooit tuinman van beroep. Hij weet met alle machines om te gaan, maar niet voor niets krijgt hij vanuit Spanje een invalidenpensioen. Hij mag na een noodlottige val geen zwaar werk meer doen, omdat de pezen tussen zijn schouderbladen nog maar aan een draadje aan elkaar hangen. Als die pezen knappen, dan raakt hij verlamd in zijn armen. Ik had geen zin om mijn  zoons te vragen mee te gaan, omdat het dan vaak neerkomt op laat van huis weggaan en aangezien het een dikke anderhalf uur rijden is hadden we geen tijd te verliezen.
Dus de oudjes dachten het wel even zelf op te knappen. We zijn een nachtje blijven slapen in het lege huis, waar alleen nog enkele bedden staan en een paar stoelen.
We gingen al niet stralend van huis. Het was duidelijk dat we er allebei niet erg veel zin in hadden. En als mijn humeur niet op zonnig staat, dan is Ahmad ook niet de gangmaker om de moed er in te houden.
We hebben gewerkt als twee trekpaarden, twee dagen lang. Er waren enkele hoogtepunten.
Het zitten op de grasmaaimachine is iets wat ik heel graag doe en aangezien het gras zo lang was dat dit twee keer moest gebeuren konden wij ons hart daarin ophalen. Dat was gewoon even uitrusten!
 
 
 
Een ander leuk iets was een parkiet die ons twee dagen gezelschap hield en zelfs even het huis in kwam vliegen en vervolgens ook de weg naar buiten weer vond. Waarschijnlijk een uit zijn kooitje weggevlogen exemplaar dat zichzelf redelijk in leven weet te houden. Verder vond ik de hazen leuk die in de ochtend over het gras huppelden. En we hebben in de avond genoten van de open haard, die Ahmad subliem wist aan te steken. Wat dat betreft hoef ik me geen zorgen te maken. Als de mens ooit weer teruggeworpen zal worden op overleven in de natuur dan is Ahmad de man waarop ik kan vertrouwen..
Maar verder was het hel. Niet zozeer het werk, want dat vond ik op zich niet erg, ondertussen luisterend  naar de stilte en de vogels. Nee, het waren de herinneringen die zich ongevraagd aan me opdrongen en me van razernij vervulden. De trieste aanblik van de ontzielde binnenkant van het huis en nog erger: de trieste aanblik van struiken, planten en bomen die ziek waren. Twee zieke bomen in de boomgaard en een flink aantal zieke struiken en planten. Alsof een kwade genius gif had uitgestrooid over een deel van de tuin. De struiken en planten hebben we gekapt en verwijderd. De bomen is een ander verhaal. Dat gaat niet zomaar even.
Tot slot besloten we, allebei in een naargeestige stemming, zonder dat we onze vinger op het waarom daarvan konden leggen, dat het genoeg was. In principe kun je in die tuin daar elke dag de hele dag door werken, er is genoeg te doen als je daarvoor oog hebt. Maar wij hebben alleen het belangrijkste gedaan en vonden het toen wel welletjes.
Ahmad had onze spullen al in de auto gezet en stond buiten te wachten. Ik had het huis van binnen nog even schoongemaakt. Omdat ik dacht dat hij haast had om naar huis te gaan besloot ik zelf even een zwaar houten tafeltje te verzetten en ja hoor: Krak! zei mijn onderrug weer.
Toen brak ik ook. Ik ging op mijn buik liggen en sloeg met mijn vuisten tegen de grond, terwijl ik het op een gillen zette. Ik dacht: “hier kan niemand je horen, dus laat je maar even gaan”. En zo zie je maar weer, ook gek zijn heeft zijn grenzen. Ergens was er nog een luikje naar redelijkheid, waarin ik tegen mezelf kon zeggen dat het dus hier wel even kon, lekker gillen. Schreeuwtherapie. Alle opgekropte woede en frustratie moest er even uit.
Buiten stond Ahmad geschrokken te wachten. Ik had later wel wat uit te leggen.
De volgende dag, toen ik me weer enigszins hersteld had van de emotionele uitbarsting luisterden en keken Ahmad en ik naar een filmpje van een mooie flamenco. Zoals ik al eens eerder heb uitgelegd zijn er veel soorten flamenco. Er zijn verschillen per streek of plaats, er zijn verschillen in stijl. Je hebt flamenco die hoort bij bepaalde beroepsgroepen. Liederen die mensen met elkaar zongen, klapten en dansten om de monotonie van het werk te doorbreken en je hebt verschillende typen flamenco die passen bij elke mogelijke emotie. Interessant voor psychologen!
Dit keer luisterdden we naar de flamenco die hoort bij rabia, woede oftewel razernij, de zogenaamde seguiriya.
http://www.youtube.com/watch?v=Yu-gwHQmtXw
Prachtig! Wat een emotie en wat een natuurlijke, eerlijke, rauwe gratie. Dat had ik net even nodig om weer mezelf te worden! En nu denk ik “naar de hel met zelfmedelijden!”  Goede tijden, slechte tijden, houd het hoofd koel en blijf lachen!!!!
Yeah!!!!!!!!!!