Gelukkig zijn eenden geen nachtdieren. Ze zeggen niet voor niets “met de kippen op stok” en dat geldt waarschijnlijk voor al onze gevederde vrienden. Ik kon gisteren niet wakker blijven, maar ik vertrouwde het ook niet helemaal. Dus elke twee uur werd ik wakker en ging ik even kijken. Steeds zag ik dat moeder nog rustig op de kuikens en de nog niet uitgekomen eitjes zat. Ook vanmorgen vlak voor zonsopgang was dat nog zo. Er klonk geen gepiep.
Maar we begrepen wel dat we niet terug moesten gaan in bed, zoals onze gewoonte is na het bidden. Het bleef een tijd rustig, maar op een gegeven moment klonk er weer gepiep en zagen we al veel meer kuikens vanonder moeder tevoorschijn komen.
Moeder en piepkuikens aten van het geweekte brood en de kleine graanzaadjes die we hen voorzetten.
Toen de zon een beetje begon te schijnen besloot ik buiten te blijven zitten met een boek om vooral niets te missen. Het gepiep werd steeds luider en het gekrioel van kuikens onder en rondom moeder werd steeds heviger. Op een goed moment was het duidelijk dat moeder haar kuikens “er niet meer onder kon houden”. Het waren er veel, ik telde er al twaalf. En ze hadden zin om te leven. Ze knabbelden aan de plantjes en aten van het zaad. Ik had het vermoeden dat de andere twee zeker ook al uit waren, maar nog onder moeders vleugels verstopt zaten.
“Het gaat niet lang meer duren voor ze weggaat”, zei ik tegen Ahmad. En ja hoor, ineens stond moeder op en liep de tuin in.
Ze keek slechts één keer om of haar kroost ook kwam en liep vervolgens in rustig tempo de tuin uit. Ik floot naar Ahmad die snel kwam met zijn bamboestok om eventuele rovers weg te slaan en “het verkeer te regelen”.
Bij het oversteken hadden de achterblijvertjes moeite met het zich laten zakken van en het klimmen op de stoeprand, maar mamma maakte zich daar niet druk om. Kennelijk wist zij dat het uiteindelijk wel zou lukken! En dat was ook zo.
Toen ze het water bereikte was het weer lastig voor de minder grote waaghalzen om van de waterkant te springen, maar ook hier lukte het alle 14 kuikens. Zij zwom direct naar de overkant met de kleintjes in haar kielzog.
En wie kwam daar aan? Pappa eend! Niks alleenstaande moeder. Hij was er zo bij, alsof hij de hele tijd al had zitten wachten, en het was een enthousiast weerzien tussen hem en de prille moeder. Hij klom boven op haar en hield haar stevig vast. “Misschien maakt hij direct nog een nestje”, dacht ik hoopvol.
En dan? Nog een mannetje. Een kaper op de kust! Dat laat pappa eend niet op zich zitten en er ontstaat een gevecht van man tot man. Het gaat er heftig aan toe.
Tenslotte druipt het andere mannetje af en onze held escorteert zijn vrouwtje en ze zwemmen de sloot af tot zij niet verder kunnen. Of eigenlijk kunnen ze wel verder, want er is een tunnel naar de volgende sloot onder de weg door, maar ik hoop dat zij daar niet doorheen gaan en gelukkig doen zij dat niet.
In de hoek van de plas zet moeder haar kinderen veilig tegen de kant en vervolgens gaat zij zich wassen en poedelen. Ze spettert erop los, klappert met haar vleugels en drinkt grote slokken van het heerlijke vertrouwde slootwater. Haar mannetje kijkt toe.
Ik ben zielsgelukkig met deze geslaagde broedperiode en geboorte. Ze zijn alle 14 in leven en lijken te blaken van gezondheid. Ik hoop dat ik ze kan zien opgroeien. En misschien……nog een nestje?

Zeker is dat ze een stoere pa en ma hebben!