Deze getuige werd niet gedood, zoals zes anderen, maar wel gewond in zijn schouder en voor dood achtergelaten. Omdat hij daarna nog enige tijd moest genezen van zijn verwonding in een plaatselijk ziekenhuis aldaar, kon hij niet mee vliegen met het vliegtuig naar Geneve (het hoofdkantoor van het Rode Kruis), waarin de overledenen en de overlevenden van de brute aanval zich bevonden. Deze overlevenden, die wel meegevlogen waren, kregen psychologische begeleiding voor de verwerking van wat zij hadden meegemaakt. Een begeleiding die de schrijver van het hier beneden te lezen artikel heeft moeten missen. Omdat hij niet met rest van de groep was meegekomen is hij achteraf min of meer vergeten. Zonder in een slachtofferrol te willen vervallen, beschrijft hij zijn innerlijke strijd om met de traumatische gebeurtenis om te gaan en hoe dat ook eigenlijk beter anders had gekund. Het artikel dateert van 15 december 2016, 20 jaar na de rampzalige gebeurtenis. De beelden uit het ziekenhuis, waaraan mijn broer bouwde als logistiek leider, doen me weer sterk denken aan de foto’s die ik eerder kreeg na de dood van mijn broer. De ontroerende warmte van de patiënten en de werkers in het ziekenhuis onderling. En hoe aan dit alles zo een bruut einde kwam. ?
Dit is het artikel, dat een medewerker van het Rode Kruis, die mijn broer nog heeft gekend en kort meegemaakt, zo vriendelijk was mij toe te sturen. Er is tien dagen geleden een herdenking geweest van dit drama. Beelden daarvan zullen mij nog toegestuurd worden.
Rust in vrede, liefste broer. Ik zal je altijd blijven missen.
Vreselijk! ❤
Wel aardig van die Rode Kruis man die mijn broer nog gekend heeft. Hij heeft moeite gedaan om me op te sporen, zodat men mij vanuit Geneve de informatie van de herdenking kan toesturen. Geen idee wat ik daarvan kan verwachten. Zeker is dat ik opnieuw heel sterk voel hoe ik mijn broer mis. We waren als kind heel hecht en hij doet me zo denken aan mijn jongste zoon, dat ik hem soms Adil noem in plaats van Hans, als ik het over hem heb? ?