Sinds ik een keer mijn nek heb uitgestoken op mijn vroegere werk door een mail rond te sturen over Wilders, krijg ik spontaan op mijn vroegere werkemailadres en ook op mijn privémail een nieuwsbrief toegestuurd, genaamd Republiek Allochtonië. In deze nieuwsbrief  vind ik allerlei berichten over Allochtonen. Het betreft met name berichten aangaande moslimallochtonen.
Op één van deze berichten kon ik reageren door mijn virtuele handtekening te zetten. Het was een petitie waarin door middel van handtekeningen werd gevraagd om nader gerechtelijk onderzoek naar de dood van een Marokkaanse jongeman in een politiecel. Met mijn sterke gevoel voor gerechtigheid voelde ik onmiddellijk de behoefte om te reageren met deze kleine bijdrage in de vorm van een handtekening vanuit mijn comfortabele stoel.
Bij het zetten van de handtekening werd gevraagd om een emailadres (ten einde de handtekening te kunnen confirmeren) en ook wat voor beroep je had. Zonder na te denken vulde ik in: schrijfster. Oeps. Is dat mijn beroep? Is dat een beroep? Waarom niet. Wat had ik dan moeten invullen? Werkloos? Helemaal niet. Wat zit ik hier te doen op het internet? Juist, schrijven. En wat wil ik voortaan gaan doen? Schrijven.
Of iemand het leest of ooit gaat lezen weet ik niet, maar ik weet wel dat ik een sterke drang voel om te gaan schrijven. Daarvoor is tijd en talent nodig en discipline. De discipline om minstens een paar keer achter je PC te gaan zitten en ook bij alles wat je doet en ziet een antenne uit te zetten, die registreert of er mogelijk weer een onderwerp is om over te schrijven. Tijd heb ik en mijn eventuele talent zal moeten blijken.
Als ik zelf nu maar dagelijks tegen mezelf zeg dat ik schrijfster ben en me helemaal schrijfster voel van binnen, dan word ik het ook. De macht van affirmatie…… “Gedachten zijn krachten”, zie mijn moeder altijd.