Ze hebben het helemaal niet gemakkelijk gehad en ze zijn zeker niet verwend. Tot het moment dat ik eindelijk besloot weg te gaan bij hun vader, leefden ze in een dagelijkse spanning. Vooral mijn oudste heeft daar een groot deel van haar jeugd mee te maken gehad. Zij was bijna 12 jaar toen we definitief vertrokken. Mijn jongste was drie jaar.
Ik probeerde ze op te voeden met alle liefde die ik in me had. Nooit hadden we het echt breed. Daar heb ik hen nooit over horen klagen. Terwijl veel andere kinderen een eigen kamer hadden met een tv en pc, deden mijn kinderen het met heel eenvoudige spullen. Een bed en een kast en een tweedehands bureau. Ik wist niet eens wat voor spullen andere kinderen van hun leeftijd hadden, maar mijn kinderen waarschijnlijk wel. Nooit heb ik hen daarover iets horen zeggen. De uitstapjes die ik met hen maakte waren ook heel simpel en goedkoop. Een dagje naar het strand of naar een park. Een patatje of een ijsje was al een enorme traktatie.
Ze hebben allemaal veel meegemaakt. En uiteindelijk zijn ze daar alle vier beter van geworden. Ze hebben allen nu een beroep dat bij ze past, dat ze graag doen en goed kunnen. Ze verdienen daar goed mee en kunnen hun kinderen spullen en belevenissen geven waar ze zelf vroeger alleen maar konden dromen. En ze omringen zich met spullen die ze mooi vinden, allemaal van hun eigen verdiende geld.
Daar ben ik zo blij mee en ik ben zo trots op hen. Maar wat me het meest gelukkig maakt is dat ze zijn uitgegroeid tot mensen met een goed en lief karakter, beter nog dan ik heb durven wensen.
Ik houd zoveel van mijn kinderen, meer dan ik in woorden kan zeggen.