Ben thuis sinds zaterdag. Half liggend op mijn bed, de houding waarin ik nu de meeste praatjes heb, kan ik even schrijven.
Ik ga jullie de details besparen van de ervaringen die ik opdeed in twee ziekenhuizen na het noodlottige ongeval op de berg, toen ik over een los liggende steen struikelde en bijzonder slecht op mijn rechterheup kwam te vallen. In 1 tel veranderde mijn stemming van vreugde in het voelen van alleen maar helse pijn. Mijn been leek niet meer van mij te zijn en losjes aan mijn lichaam te hangen.

Ik heb uren op het andere been gestaan, omhoog gehouden door Ahmad en een lieve voorbijgangster. Wonderlijk hoe op kritieke momenten de juiste mensen ineens om je heen kunnen zijn. Intussen waren andere voorbijgangers bezig te bellen voor hulp. Achtereenvolgens kwamen een boswachter, een politieauto en tenslotte de ambulance die me naar het meest nabije ziekenhuis vervoerde.
Toen ik daar na vier dagen nog niet geopereerd werd en het niet zeker was wanneer dat wel zou gebeuren (auw!) ben ik, na bemiddeling van mijn verzekering, overgeplaatst naar een privékliniek. Daar werd mijn heupbeen een dag later gefikst door middel van schroeven. Wat een geluk!

Maar na die ingreep was de pijn nog lang niet voorbij. Door het lange uitstel van de operatie had ik bloed verloren en was er ook wat bot afgebrokkeld (heb osteoporose). Ik heb er twee zakken Spaans bloed aan overgehouden en een hematoom, wat nu revalidatie bemoeilijkt en pijnlijk is.
Afwisselend lig ik nu half zittend op bed, zit ik in stoel (auw!), en loop ik achter rollator. Simpele dingen, als het buigen van knie, moeten geoefend worden. Er is geen herstel zonder beweging.

In beide ziekenhuizen heb ik ervaren dat er daar, zoals overal, mensen zijn met compassie en mensen met daarentegen sadistische trekken. Als hulpeloze ervaar je dat helderder dan in situaties waarin je meer kan dan alleen maar als een kever op je rug liggen, zonder rechtsom of linksom te kunnen draaien en als elke beweging pijn doet.
Ik ben zeer dankbaar dat mijn heup gerepareerd is! Ik heb aan deze ervaring zeker ook moois overgehouden. Herken verhalen van anderen dat met ziekte en ellende soms ook wonderlijk mooie en positieve ervaringen kunnen meekomen.
Weet nog niet hoe die te beschrijven. Voor sommige innerlijke ontdekkingen zijn geen woorden. Dat is een reis die iedereen alleen maakt…..