Vannacht heb ik heerlijk geslapen en vandaag was ik vol energie. Dan ga ik als een turbo.
Buurvrouw had het boodschappenlijstje al klaarliggen (een goede verstaander heeft maar een half woord nodig en zij is bepaald niet achterlijk). Ik legde haar nog eens uit dat ik haar zeker niet in de steek ga laten, maar dat ik mijn diensten voor haar en de bezoekjes alleen efficiënter ga indelen. Ze begreep me dit keer heel goed. ‘Ik moet je ook niet overlopen,’ zei ik. ‘Dat is alleen maar te druk voor jou en mij.’ En toen bekende ze dat ze er soms echt last van heeft als bepaalde mensen (natuurlijk ben ik dat niet, maar een andere buurvrouw ?) haar bombarderen met bezoek en maar blijven zitten. Zij heeft haar dingen te doen (vooral strijkwerk) en kan niet zoveel gestoord worden. Precies!
Het idee om naar een bejaardenwoning te gaan staat haar absoluut niet aan en dat zal ze ook nooit willen. Ondanks de trap wil ze hier blijven wonen tot het einde van haar dagen. Ik denk dat dat alleen maar gerespecteerd moet worden als haar keuze. De zuster kwam langs voor haar wond en deze zag er niet heel slecht uit en is sowieso niet ontstoken. Er is nog hoop dat de wond uiteindelijk dicht gaat.
Alles pais en vree en ik heb meer tijd gekregen voor mezelf.
Ik besef ook en ik bekende haar dat ikzelf degene ben die in toenemende mate veel werk naar me toe heeft gehaald door te snel eruit te flappen, als bijvoorbeeld iemand haar belooft iets te doen en het alsmaar niet doet, dat ik het dan wel even doe voor haar. Maar nee dus, ik moet geen werk naar me toetrekken, als een ander het laat afweten. Dat ik dat tot op heden wel deed is mijn eigen fout. Vandaag vertelde ze me dat de buurvrouw boven haar beloofd heeft sloffen voor haar te kopen, maar zij heeft dat nog niet gedaan. Ik zei haar: ‘Bijna wilde ik je zeggen dat ik de sloffen wel ga kopen, maar ik weet me nu in te houden’. ‘Dat moet je ook niet meer doen,’ zegt de Haagse, bijdehante schat. ‘F. moet dat voor me doen.’ De buurvrouw en ik begrijpen elkaar weer.
Blij loop ik naar huis. Ik heb een hele week van vrijheid voor me.
Je hebt een vrij omslachtige manier gevonden om het probleem bij te sturen, maar als het voor jou en jouw zorgobject werkt… why not?
Ondertussen vraag ik mij af hoe de balans er bij hangt tussen jouw aangenomen verplichtingen en de relatieve zorgeloosheid van haar nageslacht.
Je slaat de spijker op zijn kop, Theo. Met twee van haar kinderen (haar dochters) heeft zij al jaren geen contact meer en haar zoon doet alleen maar dingen voor haar als zij hem daarvoor betaalt. Daarom is zij zo blij met mij, omdat ik alles gratis doe. En die zoon zal zich ook wel lekker voelen omdat hij ervan af is. Ik bedenk nu dat ik van andermans probleem mijn probleem heb gemaakt. Ik word zelf ook een dagje ouder. Ik heb haar al gezegd dat als ik in oktober naar Spanje ga, dat ik wil dat zij het probleem van de boodschappen etc. definitief met haar zoon oplost. Probleem is dat ik schommel tussen grenzen trekken voor mezelf en medeleven met haar. Ik ben zo een sulletje. Meestal slaat de balans door naar het meeleven, wat ten koste gaat van mijzelf. Ik zit daar behoorlijk over in. Heb er vannacht weer wakker van gelegen. Ik dacht dat ik nu weerbaarder was tegenover mensen die steeds meer terrein innemen, maar dat blijkt niet zo te zijn. Gelukkig heb ik een lieve man, die dat niet doet maar me juist in bescherming neemt tegen mezelf. ?