Het komt niet vaak voor dat ik wakker lig, maar vannacht was dat even zo. Ik had gisteren een groot deel van de dag naar video´s gekeken met schilderinstructies. Eerst een heleboel video´s van Mark Carder en daarna kwam ik ineens terecht in een video van een andere heel goede artiest (ik kan zijn naam niet eens meer vinden). Er zijn tal van instructievideo´s te bekijken op allerlei gebied, zoals welk medium te gebruiken ter verdunning van je verf, hoe een schilderij te maken van begin tot eind. Zelfs in bed lag ik nog in mijn telefoon instructies op YouTube te bekijken. Het duizelde me op het laatst en ik was doodmoe. Viel dan ook vrij snel in slaap. Maar ik had onrustige dromen, die gingen over schilderen en mijn eigen imperfectie daarbij. Het waren zenuwslopende dromen en toen ik wakker was geworden voor een plasje, kon ik daarna niet meer slapen en bleven onrustige gedachten door mijn hoofd tollen.

Hoofdgedachte was in ieder geval de volgende: wie denk ik de laatste tijd wel niet dat ik ben. Ik teken en schilder nu ongeveer twee jaar en ik krijg dikwijls complimenten, maar dat is vooral van leken en familie. Mensen die geen verstand hebben van schildertechnieken. Ik was me waarachtig al gaan verbeelden, dat mijn schilderijen misschien de moeite waard zouden kunnen zijn voor andere mensen dan mijn familie! En nu ik ineens zo helder zie welke koeienfouten ik nog maak bij het schilderen, besef ik dat ik niemand ben in het onmetelijk grote ´schilderland´. Er zijn zoveel mensen die net als ik amateur zijn en 100 keer beter schilderen dan ik, laat staan de profs, die al jaren ervaring hebben.

Ik schaam me nu dat ik in mijn pagina ´mijn tekeningen en schilderijen´(in mijn weblog) mijn tekeningen en schilderijen te koop aanbiedt. Zelfs al zou ik ze gratis aanbieden, dan zou ik me nog schamen om mijn eigendunk (dat iemand een schilderij van mij aan zijn of haar muur zou willen hangen). Dus besloot ik (toen ik gisteren wakker lag) dat ik de woorden dat mensen bij mij een schilderij of tekening kunnen bestellen zal weghalen. Ik blijf wel de schilderijen en tekeningen die ik maak en de pyrografie en tiffany, die Ahmad vervaardigt, plaatsen in de galerijen van de pagina´s in mijn weblog, maar dat is zuiver ter info. Omdat de werkjes die Ahmad en ik maken een deel zijn van ons leven nu en dat hoort gewoon in dit weblog, dat je kan zien als een geschreven ´real life soap´ ofwel een virtueel dagboek. Maar zoals ik al zei in mijn introductie van mijzelf: ´Het mag verder geen naam hebben´.

Voorlopig schilder ik nog schilderijen die een plekje aan onze muren krijgen. Maar het zal geen ramp zijn als bepaalde doeken (net als die van mijn vriendin) verdwijnen in rijen tegen te muur. Het gaat in mijn geval om het proces van het creëren, waar ik enorm veel plezier aan beleef. De rest was en is ijdelheid.

In plaats van de ballerina (die ik in Nederland wil gaan schilderen) ga ik nu dit schilderij naschilderen.

Ik ben van plan dit schilderij heel rustig aan te gaan opzetten, waarbij ik vooral wil letten op de juiste kleur en tint. Geen haast daarbij. Voor mijn part doe ik er een jaar over. Het idee dat niemand zit te wachten op mijn schilderijen geeft me eigenlijk een ongelooflijke rust. 🙂