Afgelopen vrijdag zou een deel van mijn kinderen, kleinkinderen en partners bij mij komen eten. Ook al zou het gezelschap niet compleet zijn, ik verwachtte alsnog 16 personen.
Ik wilde een rijsttafel bereiden en had de voorbereidingen zorgvuldig gepland. Woensdag ging ik boodschappen doen. Omdat ik vier kilo stoofvlees wilde hebben voor de rendang ging ik naar een Hollandse slager in Wateringen. Ik stelde me voor dat zoveel vlees waarschijnlijk niet voorradig zou zijn in de schappen van de supermarkten en ik wilde goed vlees. Ik liep de ruime slagerij binnen en begreep al door een blik in de vitrines van de toonbanken dat dit geen slagerij was waar groot werd ingekocht. Er lagen allerlei hapjes met kleine hoeveelheden vlees achter het glas, die vaak bovendien al gekruid waren door de slager. Voor de toonbank stonden een aantal dames en heren, die kleine porties bestelden. Een paar onsjes van dit en van dat. Er was veel bedienend personeel aan het werk, allen met handschoenen. Daar houd ik van, dat er hygiënisch gewerkt wordt. Ik was al snel aan de beurt en vroeg of het mogelijk was vier kilo stoofvlees van het rund af te nemen. Dat kon. Het vlees kostte wel 22 euro de kilo. Ik moest daar even over nadenken, maar besloot al gauw dat alleen het beste goed genoeg is voor mijn kindertjes. Dus vooruit dan maar. Ik organiseer niet dagelijks zo een feestje.
De slager leefde zich goed in en begreep dat ik voor de rendang vlees moest hebben dat uit elkaar zou vallen. Hij bood aan het voor me te snijden en begon wat verder achterin de zaak het vlees voor me in blokjes te snijden. Inmiddels kreeg ik veel belangstelling van de andere klanten in de zaak. Terwijl ik op een bankje zat te wachten vroegen enkelen me wat ik ging maken. ‘Hachee?’ vroeg een oudere dame me en keek daarbij een beetje samenzweerderig (oude keukenprinsessen onder elkaar). ‘Nee,’ antwoordde ik. ‘Rendang’. ‘Oeh, wat lekker,’ riepen een paar anderen uit die hadden meegeluisterd. Een aantrekkelijke dame met een mooi vestje zei dat zij dat soort dingen niet kon klaarmaken. ‘Ík kán dat niet,’ verzuchtte zij. Ik zei haar dat ik ook de recepten maar van internet haalde, maar dat ik daarbij wel goed bekeek welke lekker waren. ‘Ik heb een heel goed recept voor rendang’, zei ik. De vrouw ging daar niet verder op in en ik begreep dat zij niet alleen niet wist hoe het te maken, maar dat ze er kennelijk ook helemaal geen zin in had.
Toen het vlees gesneden was en ik gepind had, kwam de slager helemaal vanachter de toonbank aangelopen om mij het vlees aan te reiken in een prachtige zwarte koeltas met een rits, toch een mooi cadeautje. Ik nam de tas over mijn schouder en liep tevreden de winkel uit.
Donderdag bereidde ik de rendang en de sambal telor eitjes en vrijdag de sajoer boontjes.
Mijn drie oudste kleinzoons konden niet. Eén was met vakantie met zijn vriendin en de andere twee moesten werken. Uiteindelijk zouden er maar 10 personen komen. Ik vroor 1 kilo vlees in en bereidde de overige 3 kilo.
Het was beregezellig. Toevallig was het een zachte avond zonder regen en konden we lekker buiten zitten. De kleine meisjes aten vooraf en waren daarna voldaan en gingen zoet spelen; het huis van oma verkennen is altijd spannend. Iedereen was enthousiast over het eten. Zelf smulde ik niet zo, wat ik vaker heb als ik lang in de keuken heb gestaan. Maar een dag later was er nog net wat over en genoten Ahmad en ik er alsnog samen van. Ook mijn oudste kleinzoon kwam gisteren langs voor een bord eten en het was eigenlijk heel leuk om hem alleen te spreken. Ik houd veel van die jongen (inmiddels 26 jaar). En voor de andere kleinzoon nam mijn dochter een bakje eten mee. Toen iedereen tegelijk naar huis wilde gaan, kort na het ondergaan van de zon, hielpen ze allemaal eerst mee om alles af te wassen en op te ruimen. Dat liep als een geoliede machine. Ik vond dat heel bijzonder en super lief van ze.
Mijn dochters namen elk hun hondje met toebehoren ook mee. Wat een afscheid!
Het eten was zo een succes, dat ik heb besloten het vlees altijd te halen bij de slager in Wateringen. Het was het geld waard. Omdat ik de recepten die ik heb voor met name de rendang en de sambal telor eitjes heel goed vind, wil ik ze delen in dit stukje. Vooral het recept voor rendang is heel helder en stap voor stap uitgelegd. Als je precies doet wat er staat en je laat het vlees echt een paar uur sudderen op een laag vuurtje wordt het om je vingers bij af te likken. Het kan niet fout gaan. Het recept voor de eitjes is ook bijzonder goed.
We leven nu alweer een paar dagen later. We moeten wennen aan de plotselinge afwezigheid van de hondjes. Als ik ‘s morgens beneden kom, heb ik de neiging om te kijken of de hondjes al wakker zijn. Het is gek om de kamer dan leeg te zien zonder hun mandjes en voerbakjes.