Met schrijven. Het komt er anders nooit van. Nu heb ik weer enkele weblogs tot mijn beschikking en mijn woorden zijn verstomd. Ik ben even sprakeloos.
Wat valt er ook te melden. Het leven krijgt nu een rustiger gangetje, nu we weer veel regelzaken achter ons hebben kunnen laten, zoals het verhuizen van mijn webdomeinen (wat een klerewerk, als je er niet zoveel verstand van hebt!) en het regelen van een pensioentje.
Er blijft nog genoeg te doen, als je alles in orde wilt hebben voor de dood je inhaalt, maar laten we het even wat rustiger aan doen.
In mijn jongere jaren dacht ik niet vaak aan de dood, maar nu des te meer. Alles tot in de puntjes geregeld hebben, rekening houdend met de dood van wie dan ook, lukt meestal toch niet helemaal en dingen gaan vaak heel anders dan je verwacht. ‘Je kunt het leven niet knippen met een schaartje’, zei mijn wijze grootmoeder. En dat is waar en dat weet ik. Hoe kan het dan zijn dat ik in deze laatste fase van mijn leven een stuk minder rustig ben dan in mijn jongere jaren, toen veel dingen helemaal niet gingen zoals ik wilde? Nu gaat alles zoals ik me in mijn zoetste dromen niet had kunnen wensen, en nu word ik een beetje bang. Een ‘unheimisch’ gevoel dat ik niet kan plaatsen. Waar is mijn diepe vertrouwen in de goede afloop van alles gebleven, mijn rotsvaste vertrouwen in de rechtvaardigheid van Allah. Ik zie veel meer beren op de weg dan ooit en trek me gebeurtenissen in het nieuws nog meer aan dan ik eerder al deed. Ik ben gewoon een beetje bibberig.
Elke dag is anders. Mijn oudste dochter gaf me ooit twee kleine tegeltjes om op te hangen, in een tijd dat het leven mij nog niet zo toelachte als nu. Op het ene tegeltje stond ‘slechte dagen gaan ook voorbij’ en op het andere ‘morgen wordt het beter’.
Zo is dat.
https://youtu.be/9OQBIa4Ij8E