Ik noem haar liever tandenfee. Ze heeft mijn ellendige kronen vervangen door stevige implantaten. En hoewel ik twee jaar niet meer voor controle bij haar was langs geweest bleek alles nog muurvast te zitten. Ook verder was er niets aan het handje met mijn tandjes. Ik had wel een vraag voor haar betreffende een zielig tandje in mijn onderkaak. Het is een tand die naar voren is gaan staan, omdat er voor dit deze tand geen plaats was in de rij. Ik vroeg me af of het mogelijk was de tand te trekken en door middel van een beugel de tand ernaast naar het midden te laten opschuiven, zodat het een wat mooiere tandenrij zou worden.
Zij moest er een collega bij halen om deze vraag te beantwoorden, eveneens een jonge vrouw met prachtige ogen boven haar mondkapje. Het bleek mogelijk te zijn, maar dat betekende wel dat ik 16 maanden achtereen maandelijks bij de tandarts zou moeten komen vanwege de beugel. Tja, en dat kan natuurlijk niet vanwege ons gependel tussen NL en ES. ´Intento Fallido´ (poging mislukt) , zei ik hierop en ´Yo siento´ (het spijt me). N.B. Ik zal met dat vooruitstekende tandje moeten leven, zoals ik ook vrolijk leef met mijn wat scheef aangezette rechterbeen na mijn heupbreuk. ´Cosas de la vida´. Niemand is perfect.
Onderweg maakte ik nog een paar foto´s van de mooie zonwering, die bestaat uit handgemaakte enorme gehaakte lappen. Nijverheid van de de hier wonende dames. Ik schreef hier al eerder over in een ander stukje. Toen zag je het handwerk vanboven. Nu een aangezicht van onderen.