De corona heeft huisgehouden en raast nog steeds door onze lichamen. Ahmad en ik zijn allebei ziek. Het lijkt erop dat we het ergste hebben gehad. De koorts is gezakt. Bij mij duurde die drie dagen waarin ik alleen maar kon slapen en ik zo versuft was dat ik Ahmads stem als achter een muur hoorde, zodat ik dacht: word ik nou doof? Na twee dagen kreeg Ahmad ook symptomen, maar hevige koorts had hij niet lang. Na één slechte nacht, waarna hij vrijwel een hele dag sliep, was hij alweer een stuk beter. Het ziekteproces lijkt bij hem gelukkig sneller en milder te verlopen dan bij mij. We zijn allebei nu vrijwel koortsvrij en sterk verzwakt, maar ik blijf de hardnekkige hoest houden, die me al twee weken gek maakt. Het zit bij mij meer op de longen dan bij Ahmad die ook verkouden is en een ander hoestje heeft. Volgens de dokter hier wijzen mijn symptomen op longontsteking. Ahmad moest toevallig naar de dokter voor een herhaalrecept (toen hij nog niet ziek was) en zonder me gezien te hebben adviseerde zijn dokter hem om mij onmiddellijk naar het ziekenhuis te brengen voor een longfoto. Ik was toen veel te ziek om op te staan en in het ziekenhuis uren te moeten zitten wachten op een stoel. Ik wilde alleen maar slapen en had te veel koorts. Nu denk ik: als het al ´op de longen zou zitten´, dan is er weinig aan te doen, zoals internet me vertelt. Alleen tegen een ´normale´ longontsteking werken medicijnen, maar tegen een longontsteking als gevolg van corona werken die niet. Je moet zo een longontsteking uitzieken op hoop van zegen. Pas bij benauwdheid of bruin of bloederig slijm (sorry lezer) moet je naar het ziekenhuis en daar doen ze dan ook niet veel meer dan zuurstof toedienen. Gelukkig heb ik laatstgenoemde symptomen niet.

We helpen elkaar met het verrichten van de noodzakelijke huishoudelijke taakjes. We eten licht verteerbaar voedsel. In veel dat we normaal gesproken lekker vinden hebben we geen trek. Ik heb op mijn ziekste moment zelfs een paar dagen niks kunnen eten en werd al misselijk van water. Ik ben blij dat ik nu tenminste weer kan eten met mijn magere kop.

Mijn hoofd is weer helder en ik hoor Ahmad goed, maar mijn lichaam is verzwakt. Ik heb drie nachten niet kunnen slapen vanwege rusteloze benen. Verdulleme. Het is een kwaal die ik wel herken bij mezelf, maar waar ik tot op heden slechts af en toe last van heb gehad en dat ook meestal niet gedurende een hele nacht of zelfs meerdere nachten. Dus wat deed ik? Ik ging maar een stukje lopen door onze lange gang en wat beenoefeningen doen. ´Als jullie willen bewegen, beweeg dan!´ zei ik tegen mijn benen. Ik ging even op het terras staan en maakte een klein filmpje. Alles beter dan je te blijven verbijten in bed en toch niet kunnen slapen.

Gelukkig heb ik een schrijver ontdekt die ik goed vind, Jeroen Brouwers. Daarmee kan ik een tijd zoet zijn, want hij heeft heel wat geschreven. Biografisch, daar houd ik van. En een schitterend, helder taalgebruik. Ik begin met zijn vroegste jeugd.