Hier maken mensen niet zo gemakkelijk een praatje met je als in Den Haag. Althans, dat dacht ik tot nu toe.
Gisteren zou Ahmad koken. Er stond een speciale visssoep op het menu. Van de rest van de vis met de grote gemene tanden zou hij nog een ander gerecht maken. Het ontbrak hem aan citroenen.
‘Ga jij die even kopen?’ vraagt hij me. ‘Dat vind ik eng’, grap ik. Maar werkelijk krijg ik een beetje de creeps bij het idee dat ik in mijn eentje naar de winkel moet, zo helemaal ‘in den vreemde’. Ik ben gewend bij elk uitje hier aan Ahmad vastgeplakt te zitten. Arm in arm doorkruisen wij stad en land. Het is raar om ineens in mijn uppie naar een winkel te gaan.
Gewapend met sleutel en geld ga ik erop uit. Naar het groentemannetje vlakbij, waar altijd dat lieve hondje voor de deur zit. Zij zit daar altijd heel rustig, kijkt naar alles wat voorbij komt en blaft nooit. Zulke rustige hondjes zijn zeldzaam en ik heb haar al diverse keren gefilmd en en één keer gefotografeerd, omdat ik haar schattig vind.
Het is al aardig warm in de zon en toch zie ik het hondje zich warmen in de zon voor de deur van de groentezaak, als ik de winkel binnen loop. Ik pak twee grote citroenen die eruit zien of ze zo van de boom komen en loop ermee naar de toonbank. De groentevrouw is bezig met haar telefoon, maar maakt zich direct daarvan los om mij te helpen. Ik kijk even in de richting van haar lieve hondje en dan begint zij spontaan een gesprek met mij. Dat het hondje graag in de zon ligt. ‘Maar het is al best warm’, zeg ik, voor mij al te warm in de zon. ‘Als ze het te warm krijgt, komt  zij naar binnen en gaat ze languit op de koude stenen vloer liggen’, vertelt de vrouw. Verder is het diertje dol op groenten! Ze eet groene paprika, komkommer en wortelen. ‘De wortel houd ze vast tussen haar twee voorpootjes om deze zo op te knabbelen’, vertelt de vrouw lachend. Ik zie het voor me. Ik kijk naar de vloer en zie inderdaad een schoteltje staan met groenterestjes. Wat een heerlijk dier! ‘Rauw vlees hoeft ze niet. Een stukje gekookte ham of een beetje gegrilde kip wil ze soms nog wel eens eten, maar verder echt liever groente.’ Wat een een geweldig beest, helemaal zen dus! ‘Ze is ook zo rustig’, zeg ik. ‘Altijd zie ik haar zo tevreden zitten en ze blaft tegen niemand.’ ‘Ja, ze is echt heel lief’, beaamt de vrouw. ‘Iedereen mag haar ook aaien, als het maar zachtjes gebeurt. Ze houdt er niet van als kinderen te wild met haar doen en haar bijvoorbeeld bij haar lurven willen beetpakken. Dan loopt ze stilletjes naar achterin de winkel.’
‘Ze blaft alleen weleens in de nacht als ze een raar geluid hoort.’ Ik hoor haar aan met gretige oren, die alles willen weten over dit bijzondere dier. ‘Maar als ik dan op het geluid af ga, dan loopt zij achter mij en niet voor me uit’, gaat de vrouw lachend verder. ‘Zo is het, nietwaar Princesa?’, roept zij naar het hondje dat direct opkijkt. ‘O, Princesa heet zij dus’, zeg ik vertederd.
Onderweg naar huis bedenk ik me dat het waarschijnlijk niet aan de mensen ligt dat Ahmad en ik hier zelden een praatje maken. Het ligt gewoon gedeeltelijk aan mij. Als ik de kans krijg, praat meestal ik tegen alles dat beweegt. Maar dat doe ik minder als ik met Ahmad ben. Spanjaarden zijn net zo praatgraag als Hagenezen. Je moet alleen even hun motortje starten.
Ik loop vandaag met Ahmad naar de Mercadona en vertel hem wat ik geschreven heb in dit blog. En alsof Ahmad nu ook aangemoedigd is, praat hij daarna onderweg ook een paar keer met mensen op straat. Een praatje maken kan hier dus ook best. Mensen willen best praten en zijn inmiddels een beetje gewend aan onze aanwezigheid in dit dorp.