Op mijn leeftijd heb ik het voordeel dat niets hoeft maar heel veel mag. Ik kan mijn dag indelen zoals ik wil. Er wacht geen baas op mij in de ochtend voor wie ik moet werken en ik heb ook geen verantwoordelijkheid om een bedrijf gaande of een gezin draaiende te houden. Al mijn koters zijn zelfstandig en drie van hen zijn zelf ouder van één kind of meer kinderen. Als ik onverhoopt ziek mocht worden of sterven, dan kan ik dat met een gerust hart doen. Ik kan nu gemist worden. Dat kan in wezen altijd, zegt men. Iedereen kan gemist worden, maar….vroeger vond ikzelf heel lang van niet. Mijn kinderen waren nog afhankelijk van mij en ik wilde er voor hen zijn.
Maar nu opent zich een andere wereld voor mij. Elke dag die ik beleef is een ‘meegenomen dag’,die ik zelf mag invullen. Vroeger waren er altijd verplichtingen. Achtereenvolgens school, studie, werk, gezin, werk, zorgen voor…..Maar nu is de tijd aangebroken dat ik mag rusten zo lang ik wil en mag ondernemen wat en wanneer ik maar wil. Wat een vrijheid!
Helaas komen met de ouderdom ook de kwaaltjes. Ik ben blij als er een dag voorbijgaat zonder een pijntje hier of daar. Nu eens zie ik rode vlekkies op mijn hand, dan weer moet ik revalideren van een operatie, dan weer heb ik buikpijn en dan weer rugpijn en dan weer (verdulleme!) pijn in mijn bekkie. Het begon met pijn in het tandvlees rechtsonder, vervolgens ook rechtsboven. Paradontax aangeschaft en goed gepoetst en gespoeld. Pijn nam toe. Tandarts maakt foto. Kassa! Ontsteking aan wortel boven en onder. Dat wordt weer dokken. Wortelkanaalbehanding onder. Boven zullen het kiesje en de brug verwijderd moeten worden. Dat betekent weer implantaten plaatsen in Spanje. Dus nog meer dokken. Op jacht dus naar een pijnloos gebit, voor de jongere mens nog een vanzelfsprekendheid.
Aan één oog heb ik een beginnende staar. Het andere gaat ook achteruit. Op jacht naar….lenzen en een bril.
Een groot deel van mijn spaarcentjes gaat op aan mijn gezondheid.
Verder op jacht naar een nieuw interieur. Wilde eerst een nieuwe bank kopen op advies van mijn kinderen, die allemaal zweren bij een loungebank. Maar…..ik vind die banken niet mooi en ben verknocht aan mijn prachtige kersenhouten zit- en eethoek. Ooit voor een prikkie overgenomen van mensen die gingen emigreren, maar zo schitterend vervaardigd dat het hout nog steeds sterk en mooi is. Zulke meubels worden niet meer gemaakt. Maar de kussens waren finaal doorgezeten. Op jacht dan maar naar een meubelstoffeerder die mijn meubels een nieuwe vulling en ‘look’ kon geven. Bingo! Gevonden! Waar anderen weken tot maanden wachten op de levering van een nieuwe bank, kreeg ik binnen een week mijn bankstel geheel vernieuwd terug. Kost wel wat, maar dan heb je ook wat.
Tja en dan moet ik weer op jacht. Naar een bijpassend tapijt en bijpassende kussens. Een mooi tapijt vind ik voor 50 piek. Enigszins schuldbewust besef ik dat dit kleed vervaardigd moet zijn voor een erbarmelijk hongerloon en, naar ik vernam, geïmporteerd door een belasting ontduikende meubelgigant.
Nu nog jagen op kussens die passen bij de nieuwe bekleding van mijn bankstel. Ik speur internet af en zie lelijke kussens voor veel te veel geld. Voor mijn kinderen is het heel acceptabel om 50 tot 70 piek neer te tellen voor een sierkussen, maar voor mij niet. Met ouderwetse zuinigheid vind ik na veel doelloos gezoek drie coupons van restanten gordijnstof bij Roobol voor 5 piek en daarmee kan ik 7 kussens en 2 rolkussens bekleden.
Dus oud of niet. Ik ben nog steeds op jacht. Op jacht naar een zo langdurig mogelijke gezondheid en naar koopjes om mijn huis zo knus en elegant mogelijk aan te kleden.
En met Ahmad ben ik op jacht naar wat ‘qualitytime’ samen. We zitten met zijn tweetjes in het zelfde scheepje, het scheepje naar de einder………;-)