We wisten het eigenlijk al. Wij hoeven nergens heen met vakantie. Hier heb je alles. Natuur, een dorp met blije mensen en strand. Dankzij de overvloedige regenval deze winter ziet alles er nu sappig en kleurrijk uit.
We gingen in de vroege ochtend (nou ja, rond 9 uur) de berg weer op bij de steengroeve. We hadden direct mazzel. Dezelfde steenbokfamilie die we eerder hebben gezien in het afgelopen najaar zagen we nu weer. De kleine bokjes waren nu wat groter geworden en duidelijk al van de moedermelk af. Ze dartelden vrolijk rond. Wat was ik blij dat ik twee camera’s bij me had. Mijn supersony voor dichtbij en filmpjes en mijn nikon met zoemlens voor veraf. Helaas stond er een enorme wind die om de rotsen waaide, zoals je dat ook wel kent rond sommige flatgebouwen. Het was niet eenvoudig de camera stil te houden, terwijl ik stond te wankelen op mijn benen tegen een gammel hek. De mooiste beelden (van toen de hele familie al bijna boven was op de imposant hoge rotspartij) is helaas mislukt. Dit vraagt om een vervolg!
We zagen talrijke bloemetjes in mooie kleuren, zoals violet en blauw, mijn lievelingskleuren. Bovenaan de berg hadden we zoals altijd weer een mooi zicht op Benalmadena, maar we waaiden daar wel bijna uit onze broek.
Snel weer naar beneden, waar we ook weer een aantal malen een ‘procesionaria del pino’ tegenkwamen. Dat zijn rupsen die in een processie achter elkaar een lange tocht maken naar de dennenbomen waarin zij vervolgens nestjes bouwen van zijde om daar hun buikjes vol te vreten (‘rupsje nooit genoeg’). Voedsel genoeg aan de dennenbomen die voorzien waren van talrijke verse dennenappeltjes vol stuifmeel. Helaas bereiken niet alle rupsjes hun bestemming, omdat zij de paden plegen over te steken en dan weleens aangereden worden door de fietsers die bij wijze van sport de weg opklauteren met hun fietsen.
We zagen ook twee bijen die erg hun best deden om stuifmeel te verzamelen voor honing. De ene had zijn pootjes helemaal vol met het spul.
Ik heb de fotootjes samengevoegd in een filmpje.