We lieten ons altijd door haar naar en van het vliegveld in Malaga brengen, deze stoere en lieve meid. Zij was de enige vrouwelijke ’taxista’ in Alhaurin de la Torre in die tijd. En ze viel als jonge vrouw met blonde haren op tussen al die mannen in het rijtje taxi’s.

We hadden fijne gesprekken met haar tijdens onze ritten met haar en groetten haar altijd als we langs de taxi-standplaats liepen op weg voor boodschappen. We vroegen haar een keer te eten en dat was heel gezellig. We hadden een fijn en open gesprek, waarin zij vertelde over hoe zij dacht over levensvragen e.d. Zij nam ons een keer mee naar een yogales bij een ex-monnik in de heuvels achter het dorp. Zij had heel veel aan zijn lessen. Wij vonden de les wat minder en keerden daar ook niet meer terug. Maar dat maakte niet uit.

Zij was degene die me naar de eerste hulp bracht, toen ik plotseling hevige buikpijn kreeg en Ahmad er niet was, omdat hij al in het ziekenhuis lag. Ze bleef naast me totdat de oudste dochter van Ahmad haar kwam aflossen. Toen ze me zo zag lijden, zei ze: ‘Es forte’. ‘Si, es forte,’ zei ik nog en ik zag hoe ze met me meeleefde, terwijl ze mogelijk op dat moment al wist dat ze zelf kanker had.

Nadat Ahmad en ik uit het ziekenhuis waren ontslagen, kwamen we haar nog een keer tegen op straat en vroeg ze, zoals haar gewoonte was, heel belangstellend naar onze gezondheid. Ze zag er mooi, maar wat mager uit. Ze reed ons ook nog naar het vliegveld in december van het jaar 2018. Dat is de laatste keer dat we haar zagen. Ik zat naast haar voorin de auto. Ze vertelde me dat haar broer, die muziekproducer was en jaren met zijn vriendin in Amsterdam woonde, weer bij hun ouders woonde en geen werk had. Hij was depressief, omdat het uit was met zijn vriendin en daarom had hij Amsterdam en zijn werk daar verlaten. Verder was één van haar honden, een heel lief dier (ze liet me een foto zien), een paar dagen daarvoor overleden. Ik wist niet hoe ik haar kon troosten. Besefte dat zij en haar ouders heel veel verdriet moesten hebben in die dagen, zo net voor de kerst.

Toen we terugkeerden in het februari 2019, kregen we te horen dat zij ziek was en ons niet kon ophalen van het vliegveld. Onze andere taxi-chauffeur, Manolo, die ons kwam halen, vertelde dat zij kanker had. Zijzelf stuurde ons nog één bericht later dat ze ziek was, met een foto van haar in het ziekenhuis.

Later hoorden we van Manolo dat zij zeker niet meer zou terugkeren als ’taxista’. Het ging niet goed met haar en er was grote kans dat ze niet beter zou worden.

Zij wilde niet in Alhaurin de la Torre blijven. Ze ging met haar ouders naar Granada. Ze vond het vervelend om oude vrienden tegen te komen en wilde rustig met de hond kunnen wandelen zonder te hoeven praten over haar toestand. Manolo stuurde vandaag een bericht dat ze gisteren is overleden, na twee jaar ziek te zijn geweest en allerlei behandelingen te hebben ondergaan.

Lieve Nati. Moge jij rusten in vrede. Je was zo een sterke, lieve en positieve vrouw. Wij zullen je niet vergeten. En mogen je ouders en je broer veel gesterkt worden om dit grote verdriet te dragen.