Graag wil ik hier het middagdutje promoten. Ik wil het niet hebben over de siësta, omdat mij dat veel te veel doet denken aan fiësta. Het woord siësta past ook niet bij ons weertype van dit moment, maar doet meer denken aan landerige, te warme middagen, waarin je je uitstrekt op een plek in de schaduw en hoopt zo veel mogelijk wind te vangen.

Nee, dan het middagdutje. Hoe knus klinkt dat. En hoe heerlijk is het om je na de warme middagmaaltijd even terug te trekken onder je heerlijk warme dekbed. Eerst nog wat lezen en dan lekker even in slaap sukkelen. Om na een half uurtje wakker te worden met een net even ander kijk op de wereld.

Ik weet dat het niet voor iedereen is weggelegd. Mensen die werken, mensen met zorgtaken en anderen in de meest actieve fase van hun leven kunnen zich het middagdutje helaas niet permitteren. Maar wij gepensioneerden wel! Het is dat ik nu wat ziekjes ben en mezelf nu deze middagpauze gun, want normaal gesproken ren ik de hele dag door, van de ene activiteit naar de andere. Terwijl dat dus helemaal niet hoeft. Ik gun mezelf die rust niet. Wil zo graag zoveel doen, alsof het mijn laatste dag is. Maar raad eens wat. Dat ene uurtje in je eigen droomwereld, zo midden op de dag, verkwikt enorm en maakt dat je meer aankan en meer inspiratie krijgt voor nog meer activiteit. Het is rendabel.

Dat wilde ik even zeggen.

Maar nu even mijn spullen klaarleggen, die mee moeten in de koffer morgen. De man naast me heeft zijn spulletjes al lang laar liggen. Overigens doet hij de laatste dagen geen middagdutje. ‘Waarom niet?’ vraag ik. ‘Omdat ik altijd een beetje onrustig ben voor een reis,’ antwoord mijn ‘amimal de costumbre’ (gewoontedier) ?.