Vandaag was mijn oudste dochter Leila even op de bezoek voor een kopje koffie in de tuin. We wilden de tuinstoelen in de zon zetten, toen Leila plotseling schrok van het geritsel van een weglopend “beest”. Zij is nogal schrikachtig als het gaat om spinnen, muizen en/of ratten. Het bleek een eend te zijn, die rustig wegwaggelde, de tuin uit.
Ik was op slag vertederd, want ik ben gek op eenden, Ze hebben zulke lieve gezichtjes, alsof ze voordurend een beetje glimlachen. Het bracht een herinnering bij me boven: Ik weet nog dat ik een keer, lang geleden op weg naar de school van mijn kinderen, getroffen werd door een grote groep eenden die allemaal met hoofdje naar één richting gewend stonden. Toevallig was het de richting van Mecca. Enkelen waren zich aan het wassen. Ik maakte mezelf wijs dat deze eenden aan het bidden waren. Het was een prachtig gezicht, in de stralende zon, al die eenden op een veld aan het water met hun snavels allemaal dezelfde kant op.
Ik ging even kijken waarvandaan de eend in de tuin was weggelopen. Het was vanachter een klein buxusheggetje.
En wat zag ik tot mijn verrassing: een nest van herfstblaadjes met daarop twee eieren, twee eendeneieren! De eend had twee eitjes gelegd in een hoekje aan de zijkant van mijn tuin!
Ik ging kijken waarheen de eend gelopen was en zag dat zij achter mijn tuin op een grasveldje aan het wachten was, spiedend om zich heen kijkend.
Toen Leila en ik rustig met elkaar aan het praten waren, kwam de eend opeens de tuin weer in waggelen en zocht haar plekje op achter het buxushaagje. Daar hoorde ik haar wat scharrelen. Ik wilde daar een foto van maken, maar dat kon niet zonder haar te storen.

Even later zagen we haar om de hoek van het hegje even naar ons kijken.
Vervolgens liep zij heel rustig de tuin weer uit.
Ik ging direct kijken achter het heggetje en zag dat zij nog een ei gelegd had.
Nu herinnerde ik me weer dat Ahmad en ik een paar dagen geleden een eendenechtpaar zagen scharrelen in onze tuin. Ik wist toen niet wat ze kwamen doen, want het vogelvoer hangt bij mij allemaal hoog. Misschien wormpjes zoeken in de zojuist omgespitte grond, dacht ik toen nog. Maar nu weet ik beter. Waarschijnlijk hebben zij op dat moment hun nestje hier gemaakt.
Ik ben er helemaal blij van. Ik hoop dat zij morgen weer een ei komt leggen en dan weer één, net zo lang tot zij tevreden is en 21 dagen zal gaan broeden. Ik zou de eieren voor haar willen beschermen als dat kon. Jammer dat ik ’s nachts niet de wacht kan houden om eventuele nare knaagdieren op afstand te houden.
Ik ben vereerd dat het eendenpaar hun wonder wil laten gebeuren in mijn achtertuin aan de rand van Den Haag. Ik hoop dat alles goed zal gaan! En dat de eendenmoeder uiteindelijk met een schare kuikentjes achter zich aan kan wegparaderen.